Ferrari F40

Goede redenen

• De laatste Ferrari die geproduceerd is onder leiding van Enzo Ferrari.
• Een supersportwagen met airconditioning.
• Zeer uniek.
• Ongeëvenaarde rijbeleving.
• Uitstekend beleggingsobject

Technische gegevens

Motorisatie

De Ferrari F40, geïntroduceerd in 1987, staat bekend als een van de meest iconische supercars van zijn tijd. De motor van de sportwagen is een essentieel onderdeel van zijn legendarische status. Onder de karakteristieke achterruit met de louvres ligt een krachtige V8, een indrukwekkend stukje techniek. Zeker voor die tijd.

Het hart van de Ferrari F40 is een 2,9 liter twin-turbocharged V8 met 357 kW (478 pk) en 577 Nm, waarmee de F40 kon accelereren van 0 naar 100 km/h in slechts 4,1 seconden. Het volle vermogen komt pas vrij bij 7.000 tpm. Deze motor was een meesterwerk van techniek en performance, want voor het eerst presteerde een productieauto het om de magische grens van 200 mph (ongeveer 322 km/h) te doorbreken.

De motorconfiguratie met twee turbo’s was een gedurfde zet, omdat dit nog niet heel vaak gedaan was. Het voordeel was dat dit de algehele prestaties van de motor verbeterde zonder de cilinderinhoud te vergroten. Dit resulteerde in een indrukwekkende vermogensdichtheid, wat betekende dat de F40 een zeer krachtige motor had in verhouding tot zijn grootte. De twin-turboconfiguratie verminderde ook het zogenaamde turbogat, wat zou moeten zorgen voor een soepele en krachtige acceleratie over het hele toerenbereik. Althans, dat was het idee. In de praktijk moest je van goede huizen komen om al het listige vermogen op te weg te krijgen.

Wat betreft de transmissie was de F40 uitgerust met een handbak met vijf versnellingen. Deze directe en betrokken schakelervaring droeg bij aan het rijplezier van de F40, waardoor het niet alleen een snelle auto was, maar ook een waar genot om mee te rijden

Afmetingen

Zoals bij elke sportwagen werd aandacht besteed aan compacte afmetingen. De F40 is iets meer dan vier meter lang en iets minder dan twee meter breed. En zoals een sportwagen betaamt is de hoogte ook beperkt: hij is slechts 1,12 meter.

Om ook bij hoge snelheden een goede stabiliteit te garanderen, werd een grote achterspoiler gemonteerd, die kenmerkend is voor de Ferrari F40. Hij is meegenomen in het design van de auto en vloeit als het ware weg in de zijkanten van de auto. Bovendien zorgt deze spoiler ook voor de nodige downforce. Er is geen kofferbak te vinden in de F40, want daar ligt de motor en ook voorin heeft de F40 geen ruimte voor bagage.

De belangrijkste specificaties op een rij (modellen met een verbrandingsmotor)

Varianten

Naast het reguliere productiemodel van de F40, maakte Ferrari ook een speciale uitvoering. Deze versie bleef beperkt tot slechts tien exemplaren en mocht alleen op het circuit gereden worden. De F40 Competizione, zoals deze versie heet, beschikt over een aangepaste motor met 519 kW (700 pk) en een leeggewicht van slechts 1.040 kilogram. Hiermee haalde hij dik 365 km/u. Later werd ook deze versie geüpgraded met nog eens 80 pk extra en een topsnelheid van 380 km/u. Ook maakte Ferrari een F40 LM, wat in feite een minder heftige F40 Competizione was voor op straat.

Prijzen

Omgerekend kostte een nieuwe Ferrari F40 destijds ongeveer 230.000 euro. Hoewel het in principe een productieauto was kon de auto nooit echt gekocht worden via de normale handel. Hij was in zijn tijd ook al vrij exclusief.

Uiteraard is de Ferrari F40 niet meer leverbaar als nieuwe auto, dus als je geïnteresseerd bent, ben je aangewezen op de occasionmarkt. De F40 werd echter over het algemeen slechts in kleine aantallen verkocht. Er zijn maar ongeveer 1.315 Ferrari’s F40 geleverd aan klanten, wereldwijd. F40 occasions zijn dan ook zeer zeldzaam op de markt. Bovendien zijn de afzonderlijke modellen zeer duur. Het is niet ongewoon dat een gebruikte Ferrari F40 in perfecte staat veel meer dan drie miljoen euro kost. Vanwege de hoge zeldzaamheidswaarde en de grote vraag van verzamelaars en liefhebbers zijn de prijzen de afgelopen jaren dan ook aanzienlijk gestegen.

Daarbij komen nog de hoge onderhoudskosten voor een Ferrari F40. Om de auto in goede staat te houden moet er immers ook onderhoud uitgevoerd worden, en dat kost veel geld.

Design

Buitenkant

De Ferrari F40 is, net als de Lamborghini Countach, typisch zo’n auto waar menig jongetje in de jaren 90 een poster van had boven zijn bed. Uiteraard heeft dat ook te maken met de looks van de supercar. Als je vraagt aan een kind om een Ferrari te tekenen is de kans groot dat hij hem tekent als de F40. Een lage neus, grote spoiler en hoekig. De meeste F40’s hebben in het rood de fabriek verlaten. Voor de raceversies zijn uitzonderingen gemaakt.

Om het gewicht van de F40 zo laag mogelijk te houden heeft Ferrari veel lichtgewicht materialen gebruikt die je vanaf de buiten soms ook kan zien. Over de hele body vind je koolstofvezel details en ook de achterruit is van lichtgewicht perspex. Verder zijn er tal van luchtopeningen te vinden die ervoor moeten zorgen dat de V8 achterin goed gekoeld blijft, evenals de remmen. Sommige openingen zorgen voor downforce. Aan de achterzijde zijn vier lichtunits te vinden en een centraal gepositioneerde opening voor de drie uitlaten.

Binnenkant

Het lichtgewicht-thema is ook terug te vinden in het interieur. De buizenconstructie van het frame zit goed verstopt onder carbon delen. Verder zit er op de F40 niets dat zorgt voor extra gewicht, op de airco na. Dit is ook nodig omdat het binnen erg warm kan worden met die twin-turbo V8 in je nek. De bestuurder en de passagier zitten in rode kuipstoelen, terwijl de bestuurder een lichtelijk horizontaal geplaatst stuur vast heeft. In de Ferrari F40 ontbreekt het aan alles wat met luxe te maken heeft, zelfs beenruimte is beperkt.

Veiligheid

De Ferrari F40 is een supersportwagen in zijn zuiverste vorm. Van rijhulpmiddelen was er toentertijd geen sprake. Zaken als ABS, ESP of stuurbekrachtiging ontbreken dus. Bovendien zijn er ook geen airbags ingebouwd. De bestuurder wordt alleen beschermd door de bolle voorruit, die bij een ongeval naar buiten zou breken.

Het stalen buizenframe zorgt ervoor dat de monocoque waarin de bestuurder en passagiers zitten bij een botsing niet te veel vervormt. Dit maakt het echter niet gemakkelijk om in en uit te stappen. Kortom, geen brokken maken in de F40!

Alternatieven

Wie een alternatief zoekt voor de Ferrari F40, kan ook kijken naar de Porsche 959. Deze speciale Porsche is in dezelfde tijd gebouwd als de F40 en kan qua prestaties prima tippen aan de Italiaan, vooral door zijn vierwielaandrijving, bi-turbo configuratie en de zesbak.

Uit Engeland ging de Jaguar XJ220 de strijd aan met de Ferrari F40. Weliswaar is de Jaguar iets jonger dan de F40, toch zijn beide redelijk aan elkaar gewaagd. Onder de motorkap ligt een 3,5 liter grote V6 met 403 kW (549 pk) waarmee de Jaguar een topsnelheid van 341 km/u haalt.

Een andere auto die zich kan meten met de exclusiviteit en prestaties van de Ferrari F40 is de Bugatti EB110. Deze supercar beschikt over een 412 kW (560 pk) sterke W12 met vier turbo’s die gekoppeld is aan een handgeschakelde zesbak. De topsnelheid voor de Bugatti ligt op 355 km/h.

Een andere mogelijkheid is een andere Ferrari, de F50. Dit is een model dat werd gebouwd voor de 50e verjaardag van het bedrijf. De 349 modellen werden alleen verkocht aan geselecteerde klanten. Achterin ligt een V12, die 382 kW (520 pk) produceert. Daardoor haalt de Ferrari F50 de 100 km/u binnen 3,9 seconden. Het ontwerp van de F50 was gebaseerd op zijn directe voorganger. Het interieur is ook hier vrij spartaans, maar er werd meer nadruk gelegd op een hoogwaardige uitstraling.