Mercedes-Benz 200

Belangrijke gegevens

Mercedes bood de 200 doorheen vier generaries aan met de fabriekscodes W110, W115, W123 en W124. Daarbij ging het telkens om auto’s met 2.0-litermotoren op benzine, al waren er ook varianten op diesel onder de noemer 200D.

De W110 was de eerste die de 200-motorisatie mocht ontvrangen, al moest het model daarvoor eerst een update ondergaan. De sedan was namelijk in productie van 1961 tot 1968, maar werd pas in 1965 voorzien van 200-versies. Bij de reguliere 200 ging het om een 2.0-liter viercilindermotor op benzine met twee Solex-carburateurs, goed voor 95 pk. Daarnaast was er ook een 200D met een 2.0-liter viercilindermotor op diesel die 55 pk produceerde. Die laatste motor kende de W110 al sinds zijn lancering, maar tot 1965 ging deze versie als 190Dc door het leven.

Beide motoren maakten met minimale wijzigingen de overstap naar de W115, waar de 2.0-liter benzinemotor van de 200 eveneens 95 pk produceerde en de dieselmotor van de 200D 55 pk. Die motorisaties bleven voorbehouden aan de W115 en verschenen niet in de uiterlijk identieke W114, aangezien die fabriekscode voorbehouden bleef aan de modellen met zescilindermotoren. Dit verwarde de naamgeving echter in die mate dat zelfs Mercedes beide modellen intern aanduidde onder de noemer ‘/8’ (Strich Acht), naar de lancering in 1968.

De opvolger kwam in 1975 op de markt en hield het terug op één fabrieksbenaming voor alle motoriaties: W123. Dit model moderniseerde aanzienlijk op uiterlijk en op structureel vlak, want ook vandaag blijft dit misschien wel het meest herkenbare Mercedes-design ooit. Technisch bleven de wijzigingen aanvankelijk echter conservatief, want de 200 verscheen terug met een 2.0-liter benzinemotor met 95 pk en de 200D kreeg opnieuw 55 pk. De facelift in 1980 nam de motorisaties echter flink onder handen, waarbij de 200 op benzine voorzien werd van een volledig nieuw motorblok (nog steeds 2.0-liter groot) met voortaan 109 pk, terwijl de 2.0 dieselmotor van de 200D nu 60 pk produceerde.

De nieuwe benzinemotor werd naadloos overgenomen door de W124, het model dat bij zijn laatste facelift voor het eerst de naam ‘E-Klasse’ opgespeld zou krijgen. Bij zijn lancering in 1984 verscheen die echter nog als 200, ook hier dus goed voor 109 pk. Daarnaast verscheen er voor het eerst een versie met brandstofinjectie onder de noemer 200 E, en die produceerde 122 pk. De 200D werd wel getrakteerd op een gloednieuw dieselblok, en schopte het nu tot 72 pk. Na de eerste facelift in 1989 kreeg hetzelfde blok 75 pk, terwijl het vermogen van de benzineversies licht zakte naar 105 pk voor de 200 en 118 pk voor de 200 E omwille van uitstootregels. In 1992 kreeg het benzinegamma een laatste update waarbij de 200 met carburateur geschrapt werd, en er een nieuwe 2.0-litermotor met injectie verscheen met 136 pk. Die maakte een jaartje later de overstap naar het E-Klasse-tijdperk.

Prijzen

Sinds de introductie van de E-Klasse in 1993 biedt Mercedes-Benz geen modellen meer aan onder de naam ‘200’. Op de tweedehandsmarkt vind je ze echter wel terug met bouwjaren van 1961 tot 1992, en daarbij gaat het vaak om gewaardeerde klassiekers. Zo kost een exemplaar van de W110-generatie je al snel 20.000 euro, al kunnen de prijzen voor knappe exemplaren de kaap van 50.000 euro overstijgen. De W115 is minder zeldzaam, en daar vind je er al eentje van voor zo’n 8.000 euro met uitschieters tot 25.000 euro. De W123 haal je dan weer in huis vanaf zo’n 6.000 euro, vooral indien je tevreden bent met een 200D op diesel. De W124 is de goedkoopste, maar ook die begint stilaan klassiekerstatus te bereiken. Vanaf zo’n 3.000 euro vind je ze al in rijklare toestand, en 10.000 euro geeft je een heel mooi exemplaar op.

Alternatieven

De modellen van de 200-reeks waren destijds vaak de instappers bij Mercedes-Benz, maar toch ging het al om luxewagens. Zo moest je bij BMW al shoppen voor een 5 Reeks of voorheen een Neue Klasse om iets gelijkaardigs te vinden. Audi speelde dan weer in hetzelfde segment met de 100.