Toyota Carina E

Goede redenen

• De geschiedenis van de Carina gaat terug naar 1970 en al die jaren daarna veranderde de auto wel van uitzicht, maar niet van karakter. De Carina (E) moest het dus eveneens van probleemloos rijden hebben.

• Als je auto lang meegaat, moet het interieur tegen een stoot kunnen en ook daar slaagde Toyota in. De materialen en bekledingen waren zo gekozen dat ze iedere trend konden negeren en tegen slijtage konden.

• De Carina E was er tegelijk met verschillende motoren en verschillende koetswerken. Ongeacht welke Carina je koos, was er ruimte voor 5 volwassenen en hun bagage.

• De Carina E was voor zijn tijd en in zijn klasse een stille auto, je hoorde de motor nauwelijks en ook de rol- en windgeluiden werden prima uit het interieur gehouden.

Belangrijke gegevens

De toevoeging van de E, die verdacht veel leek op het latere €-symbool, stond voor ‘Europa’. De Carina E was de eerste auto die Toyota buiten Japan bouwde, met name in Groot-Brittannië. Zij die het kunnen weten beweren daardoor dat de Britse Carina’s toch niet de kwaliteit haalden van de Japanse.

Motoren

Als we de rij benzinemotoren afgaan, dan blijken die bij de Carina E behoorlijk modern. Ze beschikten over bovenliggende nokkenassen, 16 kleppen en multipoint injectie. Qua inhoud variëerden ze van 1.6 liter tot 2.0 liter, en het waren allemaal dwars ingebouwde 4-cilinders in lijn. Het vermogen ging van 99 pk tot 133 pk. Bij de diesel was er eerst een gewone ‘D’ met 73 pk, en daarna kwam er een DT met 99 pk, eveneens dwars ingebouwde 4-cilinders. De kracht ging naar de voorwielen middels een handgeschakelde 5-bak, of een 4-trapsautomaat met traditionele koppelomvormer.

De Carina E kreeg benzinemotoren ingebouwd van het lean burn-principe. Dat wil zeggen dat er meer delen lucht worden toegevoegd voor hetzelfde deel benzine. Dat zou het verbruik beperken ten koste van prestaties, maar vanaf een bepaald toerental ging de motor automatisch over op het conventionele mengsel.

Afmetingen

De sedan was 4,53 meter lang, 1,7 meter breed en 1,41 m hoog met een wielbasis van 2,59 meter. Hij woog hoogstens 1.130 kg. De break ging min of meer gelijkmatig door het leven, met her en der een millimetertje verschil. Hij was met 1.220 kg wel iets zwaarder. Hetzelfde gold voor de hatch, die met een dieselmotor 1.308 kg op de weegschaal zette. Kortom: hoe verschillend het koetswerk ook was, de maten en gewichten verschilden nauwelijks. In de koffer van de hatch kon 470 tot 1250 liter bagage, in de sedan was dat ruim 500 liter en in de break van 485 tot 1.300 liter. In de tank kon 60 liter brandstof en daarmee kwam de diesel toch minstens 1.000 km ver.

Varianten

De Carina E had in zijn laatste fase, naast de 3 koetswerkvarianten en de rist motorisaties, ook drie uitrustingsniveaus: de GTi (175 pk, jawel), de GLI (waar getinte ruiten en elektrische ruitenheffers standaard waren, ABS-remmen) en de standaardversie. Daaronder zat nog een XLi, maar die had naar Japanse gewoonte nog steeds een behoorlijke basisuitrusting.

Prijzen

De laatste nieuwprijs van de gemiddelde Carina E met diesel was omgerekend 18.000 euro. Tweedehands blijft daarvan, verbazend genoeg, tussen de 3.000 en 5.000 euro van over en wordt er nauwelijks over de kilometerstanden gediscussieerd. Kijk wel naar de herkomst, want hoewel de Carina E in België vooral particulier werd gekocht, was hij in de rest van Europa populair bij leasing- en taximaatschappijen.

Design

Buitenzijde

Vooral de hatchback kon voor enig animo zorgen in het straatbeeld, maar zelfs daar bleef alles bescheiden. Met het nieuwe Toyota-logo op de motorkap, een grille die aan Rover deed denken, bumpers in koetswerkkleur, beschermstrips rondom en 15-inchwielen was de Carina een typisch Japanse auto van de jaren 90. Hij viel niet op, maar hij viel ook niet tegen.

Binnenkant

Een contactslot of een dashboard met drie analoge klokken, waar zien we dat tegenwoordig nog? De middenconsole zat vooral vol met luchtroosters. Voorts nog een radio en een daaronder een unit voor de verwarming/ventilatie. Wie het wat breder kon laten hangen, kon voor een (nep)houten afwerking van het interieur kiezen. Stoelen waren om in te zitten, de achterbank om op te zitten en die was in de hatch en de break neerklapbaar. De bekleding was in ieder exemplaar van de sobere soort.

Veiligheid

De Carina E was zo onzichtbaar dat zelfs Euro NCAP hem over het hoofd heeft gezien. De auto werd dus niet getest op veiligheid en dat was misschien maar goed ook, want hij moest het met het minimum aan actieve veiligheid doen. Sommige uitvoeringen kregen ABS-remmen en in zijn laatste jaren werden spaarzaam airbags toegevoegd. Met hun kreukelzones stonden de Japanse auto’s destijds echter nooit vooraan in de rij.

Alternatieven

Je zou bijna kunnen zeggen dat de Carina E in zijn eigen afdeling speelde. Europeanen waren inventiever (Citroën Xantia), of hadden een beter aanzien (Volkswagen Vento). Zelfs de Nissan Primera ging minder anoniem door het leven en wilde per se voor een rijdersauto doorgaan.