Triumph TR7

Goede redenen

• Voor liefhebbers van Engelse tweezitters met conventionele techniek
• De motor voorin en achterwielaandrijving
• Voor liefhebbers die óók nog eens van controversiële styling houden
• Na verloop van tijd ga je de vormgeving toch waarderen
• Laatste model van de iconische TR-modellen van Triumph

Technische gegevens

Motorisatie

De Triumph TR7 is voorzien van een tweeliter viercilindermotor met acht kleppen. Dit is in principe de motor uit Triumphs compacte sedan, de Dolomite, maar dan met een grotere cilinderinhoud en grotere carburateurs – voor jonge lezers: die regelen het benzine-luchtmengsel dat in de cilinders wordt gezogen. Het bescheiden vermogen van 79 kW (108 pk) gaat via de handmatig te bedienen vierversnellingsbak naar de achterwielen. Optioneel is een vijfbak (standaard vanaf 1979) en een drietrapsautomaat(!).

De voorwielophanging is onafhankelijk, de TR7 heeft een multilink achterwielophanging. De Triumph TR7 is voorzien van remschijven voor en trommelremmen achter. Mede hierdoor is de TR7 niet zozeer een sportauto als wel een sportieve conventionele coupé.

De specifiek voor de Amerikaanse markt geproduceerde TR8 is voorzien van een Rover V8-motor. Voor homologatie voor de rallysport heeft Triumph ook TR7’s met V8-motor gebouwd. Geen van beide is officieel in Europa verkocht. Dat neemt niet weg dat de nodige TR7’s door hun eigenaar later zijn voorzien van zo’n Rover V8, want daarmee komt de auto veel beter tot zijn recht.

Afmetingen

De Triumph TR7 is – zeker naar de huidige maatstaven – een compacte sportauto. Tegenwoordig is dat anders, maar in de jaren zestig en zeventig waren sportauto’s licht en compact. De TR7 is net iets meer dan vier meter lang en amper 1,70 meter breed. En hoewel hij een hoge achterzijde heeft, biedt de TR7 slechts een kleine tweehonderd liter bagageruimte.

De belangrijkste specificaties op een rij

Varianten

De Triumph TR7 is een pure tweezitter. Oorspronkelijk is hij er alleen als coupé, want in Amerika is begin jaren zeventig sprake van wetgeving die de ontwikkeling van een open auto’s onaantrekkelijk maakt. De TR7 is namelijk vooral voor de Noord-Amerikaanse markt bedoeld. Pas in 1979 introduceert British Leyland – waartoe Triumph dan behoort – echter toch ook de cabriolet-versie.

Prijzen

De Triumph TR7 coupé kostte nieuw rond de 13.000 euro. Vanaf 1974 tot eind 1981 bouwde Triumph ruim 112.000 coupés en een kleine 29.000 cabriolets. Het overgrote deel exporteerde Triumph naar Noord-Amerika, slechts een klein deel naar Nederland. Er staan nog zo’n 250 Triumphs TR7 op kenteken. De Triumph TR7 wordt als occasionvooral als cabrio aangeboden. Kennelijk zijn die beter bewaard gebleven dan de coupé. Prijzen beginnen bij slechts 5.000 euro maar komen zelden boven de 10.000 euro.

Design

Buitenkant

De Triumph TR7 onderscheidt zich direct door zijn opvallende wigvorm. In 1976 moet de markt daar erg aan wennen. De TR7 lijkt door zijn verticale achterruit en platte achterzijde te zijn ontworpen als targa, maar hij heeft geen uitneembaar dakpaneel. De TR7 cabriolet oogt veel harmonieuzer, zeker met het dak geopend, want dan loopt de wigvorm ongestoord door van voor tot achter – de kap verzinkt volledig in de ruimte achter de stoelen.

Ook opvallend is de plooi die van achter de voorwielkast in een lange boog doorloopt naar het achterlicht. De kolossale zwarte rubber bumpers laten wel zien dat de Triumph TR7 vooral voor de Amerikaanse markt is ontwikkeld.

De Triumph TR7 lijkt heel hoog op de wielen te staan. Dat komt echter doordat de dorpels en de onderrand van de achterschermen in zwart zijn uitgevoerd en daarmee de grote, zwarte bumpers optisch met elkaar verbinden.

Binnenkant

Kenners associëren de Triumph TR7 behalve met zijn controversiële styling ook met de geruite interieurbekleding. Maar oorspronkelijk produceert Triumph de TR7 met effen corduroy-achtige bekleding, vanaf maart 1977 verschijnt de ‘tartan’-stof in rood of groen met leer op de stoelwangen, later in beige of marineblauw, met kunstleder. Uiteindelijk is de interieurbekleding beige of blauw velours. Behalve dat het een compacte tweezitter is, heeft de TR7 een volwaardig personenauto-interieur. Anders dan zijn voorgangers is de TR7 niet spartaans, krap en oncomfortabel. De Triumph is echter niet voorzien van de tegenwoordig als normaal en standaard geziene comfortvoorzieningen.

Door de oplopende taillelijn zit je diep, dat is vooral in de cabrioletversie heel aangenaam. Voor het zicht schuin naar achter ben je aangewezen op de spiegels, want de achterstijl van de TR7 coupé is behoorlijk breed.

Veiligheid

De Triumph TR7 is nooit door Euro NCAP aan een botsproef onderworpen. Maar ondanks dat de auto is gebaseerd op componenten van allerlei modellen uit de British Leyland-stal, zorgt het onderstel voor een uitstekend weggedrag – de auto kan veel meer aan dan de krachten die zijn tweelitermotor kan ontketenen. Veiligheidssystemen als ABS, remkrachtverdeling, airbags etc. zijn afwezig. Alleen de licht verende rubber bumpers, die zichzelf herstellen van aanrijdingen met een snelheid tot zo’n 8 km/u, verwijzen naar de destijds gebruikelijke ‘veiligheid’ van Amerikaanse auto’s – de Triumph TR7 was immers vooral voor de Amerikaanse markt bedoeld.

Alternatieven

Een voor de hand liggend alternatief is natuurlijk de MG MGB, óók uit de stal van British Leyland, al is dat een veel ouder concept en heeft die een veel klassiekere uitstraling. De klassieke Fiat 124 Spider uit de jaren zeventig is méér een alternatief van dezelfde periode, al stamt dit model al uit de jaren zestig. Een andere alternatieve Fiat uit de tijd van de Triumph TR7 is de X1/9, die ondanks een vergelijkbare vormgeving echter wat kleiner en verfijnder is.