Volvo 480

Goede redenen

• De 1.7-liter viercilinder kwam van de Renaultstal maar werd naar de wensen van Volvo afgesteld door Porsche. Het resultaat is een dijk van een motor.

• De 480 had geen achterbank maar wel twee achterstoelen, duidelijk van elkaar gescheiden. Dat de koffer mee in het interieur zat en pas in de Turbo-versie een afdekzeil kreeg, was in eerste instantie voor de kinderen achterin een voordeel.

• De 400 reeks van Volvo (440, 450, 480) waren de eerste Volvo’s met voorwielaandrijving. Dit resulteerde in een meer voorspelbaar rijgedrag. Wat de klanten wisten te smaken.

• De 480 kende eveneens enkele sportieve derivaten. Zo was er een GT-versie en een pittige Turbo-uitvoering.

Alle belangrijke gegevens van de Volvo 480

Motoren

Er werden twee benzinemotoren in de 480 ingebouwd, zij het in 3 versies. De 1.7-liter viercilinder kreeg initieel 106 pk, dan 109 pk en schopte het met turbo tot 120 pk. Vanaf 1993 introduceerde Volvo een 2-liter viercilinder met een vermogen van 109 pk. Porsche had een behoorlijk aandeel in het ontwerpen van de cilinders, de cilinderkop, het uitlaatspruitstuk en het Bosch K-Jetronic injectiesysteem. In die mate dat je zonder te veel tegenspraak van een Porschemotor kan spreken.

Afmetingen

De Volvo 480 was 4,35 m lang, 1,7 m breed en 1,31 m hoog en dat was alles tezamen goed voor 1.040 kg leeggewicht. Je kon 60 l tanken en vol had de 480 ES een actieradius van 650 km. Reed je met een Turbo flink door, dan daalde dat naar 500 km. De bagageruimte was niet overdreven met 170 l, maar uitbreidbaar door de achterstoelen neer te klappen naar maximaal 600 l.

Uitvoeringen

In Nederland, waar de Volvo 480 in Born (nu Nedcar) in elkaar werd gestoken, waren er wel meer versies op de markt van de 480. In België bleef het aanbod beperkt tot de ES, de Turbo en de GT. De ES beet de spits af, maar op een paar metertjes in het interieur meer of minder of het kiezen tussen al dan niet ABS, viel er voorts weinig aan te kleden.

Prijzen

Wie destijds een Volvo 480 nieuw kocht was, naargelang het model tussen de € 14.000 en de € 16.000 kwijt, op een moment dat het gemiddelde maandloon zo’n € 1.600 bedroeg. De 480 was dus geen weggevertje, maar wat kon het Volvo schelen, de auto was toch ooit bedoeld als het kladwerk voor de 400 reeks.

Vandaag is de 480 op de tweedehandsmarkt voor een prikje te kopen, zeker in de atmosferische uitvoering. Voor de Turbo, die een solide reputatie heeft betaal je wat meer, maar voor € 5.000 heb je al een fraai exemplaar. Alleen worden ze zeldzaam.

Design

Buitenzijde

Het eerst wat opvalt zijn de jaren 80 bumpers van Volvo, noodwendig om doorheen de Amerikaanse homologatie te geraken. Vooraan de klapkoplampen, met onder de bumper de breedstralers en de grille, boven de bumper de stadslichten en de richtingaanwijzers, prominent oranje om de hoek. Opzij valt het ontbreken van een c-stijl op, tenminste, die staat helemaal achteraan op de hoek en dan vallen vooral de grote glasoppervlakken en de schuin geplaatste voorruit op. Achteraan zijn de lichten verborgen in een donkere strip, een stijlelement dat nogal wat navolging zou vinden. Zeer prominent aanwezig is de P 1800 ES achterruit, die tegelijk dienst doet als achterklep.

Binnenkant

Het eerste wat aan de binnenkant opvalt is het dashboard met de zwevende console waarin een keur aan bedieningsknoppen hun plaats vonden en de verwarming kon geregeld worden. Wie een Turbo had kreeg daar ook nog extra metertjes bij (o.a. turbodruk). Rechts van de tachymeter was een infocenter en middels een keuzeknop kon je daar tal van data aflezen, links de toerenteller. De voorstoelen waren net geprononceerd genoeg om sportief aan te voelen, tegelijk zaten ze comfortabel voor de lange rit.

Veiligheid

Veiligheidsgordels en een airbag voor de chauffeur, dan heb je het zowat gehad qua veilighed in de Volvo 480. ABS-remmen waren er ook maar werden optioneel geïnstalleerd. Van EuroNcap had niemand gehoord in de jaren 90.

Alternatieven

Wie een beetje rondneust, komt naast de Z3 Coupé zeker ook de Reliant Scimitar tegen, een Britse auto, waarvan prinses Anne, de zus van de huidige koning, 9 exemplaren had. De grap gaat ook dat je er minsten 3 nodig had: eentje voor herstel bij de dealer, eentje om te rijden en eentje voor-je-weet-maar-nooit. De Scimitar had de V6 van de Ford Capri ingebouwd en toen Ford daarmee ophield, hield Reliant het voor bekeken.