Volvo V50

Goede redenen

• Wie zijn oog op een V50 had laten vallen, kon uit een bijzonder rijk palet aan motoren kiezen op diesel of benzine. De DRIVe2 uitvoering was populair omdat hij voldoende kracht koppelde aan een zeer laag verbruik en dus de fiscaal gunstige 99 gr CO2 haalde, toen een sterk verkoopargument, zeker voor de salarisauto.

• De klachten die er over de kofferruimte van de S40 werden geuit, verdwenen bij de V50 hoewel ook dit geen verhuiskampioen was. Met een koffer van ruim 400 l kon een gemiddeld gezin toch moeiteloos op vakantie vertrekken.

• Welke uitvoering ook, je zit in een fraai interieur waarin Volvo een start nam met het minimalistische Zweedse design. Het leverde een fraaie cockpit op en betere stoelen dan ooit tevoren.

• Wie zich een T5-uitvoering kon permitteren was eerst op voorwielaandrijving aangewezen, maar later kwam er toch een AWD-versie om het potentieel van de 5-cilinder motor te beteugelen.

Belangrijke gegevens

In 2008 stopte Volvo met zijn R-modellen. Dat wil niet zeggen dat er geen sportieve uitvoeringen van de V50 meer te verkrijgen waren want de T5-uitvoeringen waren ruim 200 pk sterk. En wie het er wat sportiever wilde laten uitzien zonder dat er hopen pk’s aan te pas kwamen, kon kiezen voor het R-design.

Toch heeft Volvo er geen moment aan gedacht om een hardcore sportversie van zijn V50 te maken. Die moest het hebben van comfortabel en relaxed rijden. Uiteindelijk werd er zelfs een 6-bak gemonteerd, om het geluid van de motor nog verder te reduceren.

Dat Volvo voor zijn 4-cilinders bij de voortreffelijke motoren van Ford terecht kon, was een uitvloeisel van het feit dat Volvo vanaf 1999 tot 2010 bij de Ford-groep hoorde. De samenwerking met PSA voor de diesels lag minder voor de hand, maar die 4-cilinders hadden een huizenhoge reputatie qua betrouwbaarheid en zuinigheid en daar profiteerde Volvo, zonder te veel ontwikkelingskosten, mee van. Wie het met de DRIVe2 heel rustig aan deed, kan zelfs onder de 4 l per 100 km uitkomen.

Motoren

In zijn loopbaan (2004-2012) kreeg de V50 15 verschillende motoren ingebouwd: 9 op benzine, 6 diesels en dan tellen we de FuelFlex varianten niet eens mee. De 4-cilinder benzinemotoren werden van de schappen van Ford gehaald (1.6, 1.8, 2.0 liter, 100, 125 en 145 pk sterk). De 5-cilinders kwamen van Volvo zelf (2.4i en T5, goed voor 170 en 230 pk). Voor de diesels ging Volvo bij PSA shoppen: 1.6 D, DRIVe2, 2.0D, D3 en D4, allemaal 4-cilinders, gaande van 109, 115, 136, 150 tot 177 pk. Niet alle motoren waren de hele levensloop beschikbaar, en zo hield de D5 het maar van 2006 tot 2009 uit toen zijn CO²-uitstoot het nekschot gaf. Dat de DRIVe-versie onder de 100 gr CO² uitstootte, de toenmalige magische fiscale grens, verklaart zijn succes.

Afmetingen

De laatste versie van de V50 was 4,52 m lang, 1,77 m breed en 1,46 m hoog en had een behoorlijke Cx-waarde: 0,29. Hij zette 1.500 kg (gewicht varieerde met gemonteerde motor en versnellingsbak) op de weegschaal en de koffer, initieel 417 l, kon je tot maximaal 1307 l uitbreiden. Op zijn topversies werden 18 inch-wielen gemonteerd maar de meest V50’s kwamen met 16- of 17-inchvelgen en dat scheelt aan bandenkosten.

Varianten

De eerste lijn V50 liep van 2004 tot 2007. De opgefriste V50 werd tot 2012 geleverd. Hij had met de Summum en Momentum twee uitrustingsniveaus, aangevuld met het R-design waar Volvo vooral aan de buitenkant de auto er sportiever liet uitzien. Met het aantal verschillende motoren, de handgeschakelde of automatische versie en voorwiel- of vierwielaandrijving kon de liefhebber uiteindelijk kiezen tussen zo’n 30 varianten.

Prijzen

Toen de V50 op de markt kwam, kostte hij in de lage regionen van € 20.000, naargelang de motor en de uitvoering. Een T5 ging toen al snel € 35.000 kosten. Op het einde van zijn carrière ging een modale V50 al bijna € 30.000 kosten. Je moet, tweedehands gezien, al een LEZ compatibele V50 bezitten om nog een goede prijs te scoren: gemiddeld € 12.000. Is dat niet het geval, dan wordt de waarde al gehalveerd: € 6.000 gaat dan voor een goede prijs door.

Design

Buitenzijde

De V50 was in alle aspecten de kleine broer van de V70, maar liep qua lijnen wel vooruit. De loodrechte achterklep en de achterlichten tonen echter dat ook dit helemaal een Volvo break is. Ook de neus, met het typische Volvo-radiatorrooster en de over de hoeken getrokken koplampen, is herkenbaar Volvo. Ook in profiel herken je de dakrails, de beschermingstrip op de deuren, de typische Volvovelgen, de grote glaspartijen zeker achteraan en als er een beetje (meer) geld werd uitgegeven, de dakspoiler.

Binnenkant

De strakke, symmetrische middenconsole met tactiele draaiknoppen bepaalt het uitzicht. Voorts zijn er de schitterende Volvostoelen en de achterbank in hetzelfde motief is gedeeld neerklapbaar. Volvo gebruikte wel een aantal goedkopere kunststoffen, maar integreerde die zo dat ze er duur uitzien. Voor meer geld was een lederen interieur (voornamelijk stoelen en stuur) beschikbaar.

Veiligheid

Volvo was één van de eerste constructeurs met een software die inkomende telefoongesprekken bij drukke of complexe verkeerssituaties on hold kon zetten. Prima bedacht. Voorts was de DCTS (tractie- en stabiliteitscontrole) standaard, alsook WHIPS (Whiplash Protection System), SIPS (Side Impact Protection System) en IC (gordijnairbags). Actieve rijhulpsystemen waren destijds nog niet zo alomtegenwoordig, maar toch kreeg de V50 5 sterren in de crashtests van Euro NCAP.

Alternatieven

Ongeveer iedere zichzelf respecterende Europese constructeur had een break in de middenklasse: Audi met de A4 Avant, BMW met de 3 Touring, Peugeot met de 407 SW, VW met de Passat Variant, met een beetje goede wil zelfs Mercedes met de C-break en het absolute ruimtewonder: Skoda Superb break