Hoe moet je een elektrische wagen (EV) opladen?

Het grootste nadeel aan een elektrische wagen is nog steeds dat je hem vaker moet opladen dan dat je een auto met verbrandingsmotor moet bijtanken, en dat het laden zelf ook nog eens meer tijd in beslag neemt. Toch kan de algemene beschikbaarheid van elektriciteit ook een voordeel zijn qua gebruiksgemak van een EV of een plug-inhybride (PHEV). Hieronder vind je de verschillende mogelijkheden om een stekkerwagen op te laden, en de voor- en nadelen van elke methode.

• Aan een gewoon stopcontact
• Aan een wallbox
• Aan een publieke laadpaal
• Aan een snellader

Aan een gewoon stopcontact

Je kan een elektrische wagen inderdaad ook opladen aan een gewoon stopcontact, wat betekent dat je in geval van nood quasi overal terecht kan om enkele kilometers rijbereik terug te winnen. Je hebt hiervoor echter wel een ‘Mode 2’-laadkabel nodig met een ingebouwde stroombeveiliging, die overbelasting van het stopcontact voorkomt en waarmee je het maximale laadvermogen vaak zelf kan instellen, om bijvoorbeeld genoeg marge over te houden voor andere elektrische apparaten op het circuit.

In theorie kan je tot 3,7 kW opladen aan een gewoon stopcontact, maar vaak wordt de geleverde stroom beperkt tot 2-2,3 kW. Voor een elektrische wagen met een batterij van 75 kWh duurt het dus zo’n 35 uur om van 0 tot 100% op te laden aan een gewoon stopcontact. Anders gezegd: elk uur laden aan een gewoon stopcontact levert zo’n 10 tot 15 km aan rijbereik op. Het is dus een oplossing voor wie niet veel kilometers aflegt per dag, of voor als je dreigt zonder stroom te vallen op een plek zonder speciale laadpalen in de buurt. Let ook op dat het stopcontact voorzien is op een grote hoeveelheid stroom leveren gedurende een lange tijd. Anders is het risico op oververhitting en brand reëel. Voor plug-inhybrides kan een gewoon stopcontact wel een goede oplossing zijn, aangezien hun kleinere batterij meestal wel opgeladen zijn na een nachtje aan de stekker.

Aan een wallbox

Wie het geluk heeft van een eigen oprit of garage, kan een wallbox overwegen om een plug-inhybride of elektrische wagen op te laden. Een wallbox is een specifieke lader voor elektrische wagens, met een eigen zekering en een eigen stroombeveiliging. Afhankelijk van de stroomvoorziening van je huis (of werkplek) levert een wallbox 3,7 kW (230 V, 16 A monofasig) tot wel 22 kW (400 V, 32 A driefasig), waarmee je een elektrische wagen in het gunstigste geval volledig kan opladen in minder dan 4 uur tijd. Ideaal om na een nachtje laden weer een volle batterij te hebben, zonder een omweg te moeten maken langs het tankstation. Je kan ook kiezen voor een exemplaar met een ingebouwde kabel, waardoor de moeite om je EV in te pluggen tot een minimum wordt beperkt. Ook zijn heel wat wallboxen uitgerust met een beheersysteem om het geleverde vermogen te beperken tot onder de grenzen van het capaciteitstarief, of om maximaal gebruik te maken van de opgewekte stroom van zonnepanelen.

Het nadeel van een wallbox is natuurlijk dat die kosten met zich meebrengt. Reken op 500 tot 1.500 euro voor de wallbox zelf, plus nog eens hetzelfde bedrag voor de installatie, afhankelijk van de werken die nodig zijn om de kabels tot aan een gunstige locatie te trekken. Niet elke EV kan echter aan 22 kW opladen, dus je moet niet per se voor de meest krachtige wallbox kiezen.

Aan een publieke laadpaal

Wie niet beschikt over de mogelijkheid om thuis of op het werk op te laden, wat vaak het geval is voor wie in een stadscentrum woont, moet zijn heil zoeken bij een publieke laadpaal. Die beginnen gelukkig steeds talrijker te worden, zowel langs de openbare weg als op parkings. Een gewone publieke laadpaal maakt, net als een wallbox, gebruik van wisselstroom (AC), waardoor het vermogen opnieuw reikt van 3,7 tot 22 kW, met dus ook dezelfde laadtijden als bij een wallbox.

Het nadeel is dat je vaak ook wat meer betaalt voor de stroom die je bijlaadt, aangezien de operatoren van de laadpalen ook een graantje meepikken. Om te verbinden met de laadpaal, moet je hem eerst ontgrendelen via een badge of laadkaart, waarmee je ook meteen jouw betaalgegevens doorgeeft aan de operator. Geeft de laadpaal groen licht, dan kan je inpluggen en kunnen de laadpaal en de auto communiceren over het maximale laadvermogen dat geleverd kan worden. In de toekomst zou het ook mogelijk worden om met een gewone bankkaart te laden aan een publieke laadpaal. Maar het grootste nadeel is natuurlijk dat je meestal niet voor je deur kan opladen, en dat je afhankelijk bent van de beschikbaarheid van een vrije plaats. Iets dat niet zo vanzelfsprekend is, gezien de boom die plug-inhybrides hebben doorgemaakt, en de overschakeling naar elektrisch rijden die eraan zit te komen.

Aan een snellader

Snelladers onderscheiden zich van gewone laadpalen door hun gebruik van gelijkstroom (DC), waar ook de batterij van je elektrische wagen gebruik van maakt. Dat betekent dat er veel hogere laadsnelheden mogelijk zijn, tot wel 350 kW, afhankelijk van de auto. Meestal staan deze snelladers op snelwegparkings of langs grote verkeersassen, om zo langere reizen met een EV te vergemakkelijken. De meeste nieuwe elektrische wagens kunnen van 20 tot 80% snelladen in ongeveer een halfuur tijd, waardoor je bijvoorbeeld tijdens een roadtrip na ongeveer 300 km een koffiepauze kan nemen terwijl je je EV oplaadt. Het is nog niet zo snel als een gewone tankstop met een auto op benzine of diesel, maar qua gemak komt het in de buurt.

Het grote nadeel aan een snellader is dat ze meestal nog een pak duurder zijn dan een gewone publieke laadpaal, vaak zelfs het dubbele van de prijs. Er zijn wel abonnementen beschikbaar bij sommige diensten zoals Ionity, waarmee je geld kan besparen. Tesla heeft zijn eigen snellaadnetwerk met de Superchargers, die tegenwoordig publiek zijn voor elke EV, maar goedkoper zijn voor Tesla-eigenaars. Je bent ook opnieuw afhankelijk van de beschikbaarheid van een vrije lader, wat op drukke momenten langs populaire vakantiewegen soms voor problemen kan zorgen.