Artcurial schat dat hij tot 8 miljoen euro kan opbrengen. Aldo Brovarone heeft een designpalmares dat kleppers omvat als de Dino, maar ook de Ferrari F40, de Ferrari 500 Superfast en de Maserati A6GCS ‘Pininfarina’, maar evengoed de Peugeot 504 als de Lancia Gamma Coupé. “In die tijd ging het zo, het ene design was nog maar goed klaar en je kon al aan het volgende beginnen. Nu eens Ferrari, dan een Peugeot. Hoe die auto’s verder groeiden, daar hadden wij als designers niets mee te maken. Van zodra het design goedgekeurd was, wachtte voor ons al de volgende klus.”
Vliegtuigen
Brovarone heeft nooit een auto gehad die hij zelf getekend heeft. “Ja jong, ze waren toen al duur, die Ferrari’s. Nu zijn ze al helemaal onbetaalbaar”, zegt hij met een guitige twinkeling in zijn ogen. Het potlood heeft hij nog steeds niet opgeborgen, hij schetst nog steeds allerlei historische plaatjes met auto’s, autosport en vooral vliegtuigen. Scènes die hij uitwerkt in waterverf en die een vriend uitgeeft als postkaartjes. “Eigenlijk wilde ik als kind iets met vliegtuigen doen, maar het zijn dus auto’s geworden.”
Brovarone maakte deel uit van Pininfarina’s designteam. “We waren met drie tot vijf man, Pininfarina speelde ons tegen elkaar uit door voor elke opdracht van ieder van ons een voorstel te eisen. Er was concurrentie, maar in een vriendschappelijke sfeer. Pininfarina had er een neus voor om telkens het beste ontwerp te selecteren om aan de klant voor te leggen.” De ene keer was dat een Peugeot, de andere keer een Ferrari.
Pijlvorm
Zo kreeg Brovarone in 1964 de vraag om zich te buigen over wat later de Dino zou worden. “Mijn meesterwerk”, zegt hij nu nog fier, met opgespeld Dino-insigne op zijn revers. “Ik wilde een duidelijke, maar milde pijlvorm in het design”, legt hij boven een schets uit. Eèn van de meest opvallende lijnen - de welving boven de wielkast vooraan - is het gevolg van een spielerei van Brovarone. “Hij is een kopie van de welving van de achterkant van een Cisitalia die ik eerder ontworpen had. Ik vond het een mooie lijn die ik hier omgekeerd kon integreren.”
Andere neus
Brovarone pende een erg vooruitstreven prototype, waarbij de motor nog in de lengte geplaatst werd en de bestuurder centraal in de auto zat. “Ook de neus is uiteindelijk nog helemaal anders geworden. Hoewel Enzo Ferrari het ontwerp erg mooi vond, wilde hij dat de Dino geen visuele link met bestaande Ferrari’s mocht hebben. Daarom heeft (Batista, red) Pinin Farina de plaats van de lichtblokken nog gewijzigd. Aan de Dino ben ik uiteindelijk èèn maand bezig geweest.”
De Dino was Ferrari’s eerste V6, een basis-sportwagen tussen de V12-modellen eigenlijk. In zes maanden tijd werd hij ontwikkeld, om tijdens het Autosalon van Parijs te worden voorgesteld als de Dino Berlinetta Speciale. Daaruit volgden vanaf 1968 zowel de Dino 206 GT als de 246 GT die een tijdlang werden verguisd om vervolgens te mogen toetreden tot het Pantheon der legendarische Ferrari’s. Met een totale productie van iets meer dan 3.700 stuks moet je nu al rekenen op enkele honderdduizenden euro’s om er nog èèn te bemachtigen.
Veiling
Het prototype, dat verkeerdelijk ook wel eens aan Fioravanti wordt toegedicht, beschikt niet over een echte mechaniek. Het is gebaseerd op het buizenchassis van een Dino 206S-racewagen, maar was uitsluitend een show car waarrond de uiteindelijke auto is ontwikkeld. Pininfarina schonk het prototype in 1967 aan het museum van de ACO in Le Mans, die na het overlijden van Batista Pinin Farina het plein voor het museum zijn naam hadden gegeven. Om het museum van fondsen te voorzien, komt de auto te koop. Artcurial mag hem tijdens de Rétromobile-veiling in Parijs op vrijdag 10 februari te koop aanbieden. Het is best mogelijk dat de schatting van 8 miljoen euro overtroffen wordt.
