Op 24 juni 1910 richtte een groepje ondernemers uit Milaan het automerk A.L.F.A. op, de Anonima Lombarda Fabricca Automobili. Enkele maanden later ziet de eerste auto van het nieuwbakken merk het daglicht, de 24 HP met 42 pk en een topsnelheid van 100 km/u.
Het merk vestigt zich in het Milanese Portobello, en plaatst prominent het stadslogo van de stad – de slang en het kruis – in zijn eigen merkbeeld. In 1915 biedt Nicola Romeo zich aan, met een pak technische bagage en een zak geld. In ruil wordt zijn achternaam toegevoegd op het logo.
In die 100 jaar zijn heel wat modellen gepasseerd die de legende zijn ingegaan. Alfa Romeo bracht er enkele bijeen voor een Historic Test Drive, waaronder de RL Targa Florio uit 1923. Je moet hem aanzwengelen om te starten, maar dit was wel een van de eerste succesvolle racewagens van het merk. Uit de 3.0 zescilinder puurde het merk 83 pk in zijn Super Sport-versie.
Tipo B
De Tipo B is ook zo’n voorbeeld van een succesvolle vooroorlogse Italiaanse volbloed racer. De acht cilinders zijn in rij geplaatst, en zijn goed voor 215 pk uit 2.6 liter cilinderinhoud. In 1932 was de Tipo B met zijn top van 232 km/u een van de snelste auto’s ter wereld. Achter het stuur valt op welke heksentoeren de piloten moesten uithalen om hem te besturen.
Vliegende schotel
Nauwelijks meer plaats vind je in de Disco Volante, de ‘vliegende schotel’. Met zijn CW van 0,30 zou hij ook nu nog als zeer aërodynamisch gecatalogeerd worden. De 2.0 viercilinder is goed voor 158 pk, maar hij is wel 225 km/u snel. De versnellingsbak is wel heel origineel gelegd, met de eerst versnelling rechts boven. Samen met het rechtsgeplaatste stuur, maakt dat rijden met deze 1900 C52 – zijn officiële naam – niet evident.
Dan heb je minder moeite met de 6C 3000 CM (Competizione Maggiorata) waarmee Juan Manuel Fangio in 1953 tweede werd in de Mille Miglia. Zowel de Coupé als de Spider waren met de 275 pk krachtige zescilinder goed voor een top van 260 km/u.
Prachtige prototypes
Van de bloedmooie 2000 Sportiva bouwde Alfa Romeo slechts twee stuks. Zowel een Coupé als een Spider werden geproduceerd. Met zijn hoogtoerige viercilinder en zijn De Dion achteras, was hij zijn tijd ver vooruit.
De Giulia 1600 TI Super uit 1963 lijkt ook vandaag verrassend genoeg nog elke dag inzetbaar. Slechts 500 stuks heeft Alfa gebouwd van deze 100 kilogram lichtere versie dan de gewone TI. Je verbaast er jezelf over dat je plaatsneemt in een auto die 50 jaar jong is. De vijfbak schakelt wel wat stroever, en hoewel hij in zijn tijd te boek stond als sportief, lijkt hij nu vooral comfortabel. Begin jaren ’60 had je nog niet veel schrijfremmen, deze Alfa had er al vier. Uit zijn 1.6 haalde Alfa 113 pk, wat voldoende was om deze vierzits limousine naar 190 km/u te brengen.
TZ2
Voor echt sportief moet je bij de TZ2 zijn, die vanaf 1965 in beperkte oplage geproduceerd werd. Dankzij een dieet van kunststof en aluminium, plaatst hij nauwelijks 620 kilogram op de weegschaal. Zijn 1.570 cc motor is goed voor 170 pk en een top van 250 km/u. Vandaag de dag worden dergelijke hemelse lawaaimakers niet eens meer op straat toegelaten. Jammer.
Al net zo sportief is de Junior. Vooral dan als je over het collector’s item spreekt: de 1300 GTA Junior. Ooit de schrik van de toerwagenracerij, was hij goed voor 165 pk uit zijn 1.3 motor. Niet veel, maar genoeg om de 750 kg lichte GTA naar een top van 210 km/u te sturen. Van de 447 GTA’s belandden er zeker 300 in de racerij.
Nostalgie
Het is net deze trip naar het verleden die duidelijk maakt waar het Alfa tegenwoordig zo aan mangelt: ziel, passie. Techniek en design moeten de huidige Alfa’s doen verkopen. Wat zou het geven moest er opnieuw wat echte bezieling in gebracht kunnen worden?
