Jaguar sponsort slechts één team in het profwielrennen, het Britse Team Sky. De zwarte XF Sportbrakes met de azuurblauwe zijn een merk op zich geworden, althans voor het wielerminnend publiek. Waar er Skoda’s zijn voor talloze andere ploegen, is er maar één team met Jags: Team Sky.
27 kasseistroken
Team Sky start vandaag de moeilijkste aller klassiekers, Parijs-Roubaix of de Hel van het Noorden. Van de 253 km wedstrijd, wachten er 50 over de gruwelijkste kasseistroken ter wereld. 27 ‘secteurs à pavés’ die renners en wagens uit elkaar rammelen. Sky heeft vier Jaguars in de strijd. Eén volgt de renners, de andere snijden het parcours af om na de kasseistroken steun te kunnen bieden langs de kant van de weg. Ze zijn volgeladen met wielen, bidons, voeding en reservefietsen op het dak. Wij volgen één van die XF’s, in een XJ.
De XJ mag dan wel luxueus zijn, hij is niet ontworpen voor Parijs-Roubaix. Dat maakt de eerste kasseistrook duidelijk, waar we ons een uur voor de renners aandienen. De XJ schuurt over de kasseien, lang en met een vreselijk schurend geluid dat pas stopt wanneer de chauffeur meer de berm op stuurt. Hij kijkt beduusd. De XF voor ons rijdt gewoon door, terwijl hij stofwolken opstuwt. Dit hoort er gewoon bij in de Hel. Naar de schade kijken we achteraf wel.
Hoppers
Aan het einde van die strook houden we halt. Dit is de eerste zone waar de ‘hoppers’ klaar staan met proviand en extra wielen. Zo is quasi elke zone voorzien van een equipe met reservemateriaal. De kunst voor die ploegen is achter de renners opnieuw vertrekken en proberen voor hen te sluipen voor een volgende kasseistrook.
Dit is een supersnelle editie van de Helleklassieker. De renners rijden meer dan 50 km/u, de slang volgwagens slingert zich met dezelfde snelheid over wegen waar je normaal stapvoets zou rijden. Zeker tussen al die toeschouwers. Het lijkt waanzin, maar de chauffeurs kennen hun vak. Meestal zijn de chauffeurs oud-profs of mecaniciens die de koers perfect kunnen lezen.
De baas
‘Normaal kunnen we tot acht keer de renners zien’, zegt één van de hoppers. ‘Maar vandaag is het wat minder. We moeten ons wat inhouden, want we hebben de baas in de auto.’ De baas, dat is David Brailsford, zeg maar de Patrick Lefevere van Team Sky. Vandaag neemt hij afscheid van Bradley Wiggins. ‘Wiggo’ en ‘Dave’ gaan ver terug, naar de tijd van de Britse nationale ploeg. Het was Brailsford die Wiggins duidelijk maakte dat hij een potentiële medaillewinnaar was. Met gevolg, en zelfs een Tourwinnaar dus. Tijdens de race is er voor emoties geen plaats. ‘Natuurlijk is het voor mij een belangrijk hoofdstuk dat vandaag wordt afgesloten. Het toont aan dat ik ook op leeftijd kom, niet? (grijnst). Maar het belangrijkste vandaag vind ik die hoop ander talent die wij hebben klaar zitten.’
Vandaag is hoe dan ook de dag van Wiggins. De zijne is de enige kaart die Team Sky trekt. ‘Het plan is simpel. Wiggins valt aan ergens tussen kilometer 50 en kilometer 40 van de streep. Met al die snelle mannen kan hij toch niet naar de meet, dus hij moet het alleen proberen.’ En plan B? Brailsford kijkt me vragend aan. Welk plan B?’ Wiggins probeert, maar hij wordt ingelopen. Uiteindelijk neemt Wiggins met een 18de plaats, maar met opgeheven hoofd afscheid van het profwielrennen.
