Alpine A110S: Evenwichtskunstenaar

Met de terugkeer van Alpine heeft Renault recht in de roos gemikt. Het concept blijft al bij al eenvoudig, het design is onweerstaanbaar knap en vooral: door zijn lage gewicht is hij bijzonder fijn om sturen. Eender wie die achter het stuur kroop van de Alpine A110 was onder de indruk, eigenaar van supercars of niet. Alleen, naast de vele fans van de Alpine – goed voor 5.400 verkochte auto’s in 22 maanden – waren er ook velen die vonden dat het nog beter kon.

Racekleuren

Al bij de eerste kennismaking waren de meesten het erover eens: de Alpine bood veel meer potentieel dan de motor van 252 pk hem kon bezorgen. Renault geeft blijk dat het de opmerkingen goed ontvangen heeft. Het antwoord staat nu voor ons: de Alpine A110S.

Op het eerste gezicht lijkt er nochtans weinig veranderd. Maar kijk beter en je ziet dat hij bredere wielen heeft, dat hij 4 millimeter dichter tegen het asfalt plakt. Her en der, zoals op de remzadels maar ook aan het kleine vlaggetje dat je aan de achterste raamstijl vindt, zie je oranje opduiken, de kleur die Alpine voor zijn fabriekswagens in de racesport gebruikte. Dit oranje vervangt ook het blauw in het interieur op het stuur en de stiknaden van de stoelen.

Bijna 300

Maar de belangrijkste verandering is natuurlijk mechanisch. De ingenieurs van het merk hebben de 1,8-liter viercilinder turbobenzine onder handen genomen en trokken zo het vermogen op naar 292 pk. Het koppel bleef op 320 Nm, maar is over een breder toerental beschikbaar. Dit schenkt de motor meer karakter, iets wat hij ook laat horen door de uitlaat. Dit klinkt niet als een viercilindertje. Voor de versnellingsbak blijft Alpine zweren bij de zeventraps dubbelekoppelingsbak. Die heeft geen enkel probleem met een brute behandeling, alleen bij het terugschakelen in extreme situaties durft hij te haperen.

Alvorens we vrij spel krijgen op het circuit van Estoril in Portugal wil Alpine nog even de verschillen duiden tussen een gewone A110 en de A110S. De S krijgt bijvoorbeeld antirolstangen die voor dubbel zoveel stijfheid zorgen, een 50 procent hardere vering en daar waar de gewone A110 levendig en speels moet zijn, moet de A110S meer een GT-ziel hebben. Softer dus en minder sportief? De testrit zou iets heel anders uitwijzen.

Op de openbare weg toont de A110S zich inderdaad iets meer onderstuurd dan de gewone A110. Dat komt omdat door de chassisaanpassingen de ingenieurs de perfectie benaderen. Want wanneer we na enkele rondjes opnieuw de pitlane opzoeken, zorgt een kleine aanpassing voor een transformatie. Door alleen met de bandendruk te spelen verdwijnt het onderstuur volledig. In de plaats komt de achtertrein mooi meespelen in de bochten. Wie de uitstekende remmen weet te doseren om hem op de remmen de bocht in te dwingen, kan veel vroeger in de bocht op het gas. Echt een pareltje.

Duur maar genereus

Terwijl we vreesden dat de A110S een zacht eitje zou zijn, blijkt het omgekeerde waar: hij is zo mogelijk nog verbluffender op circuit dan de andere A110’s. Als kers op de taart blijkt hij ondanks de hardere afstellingen niet minder comfortabel op de openbare weg. Dat dankt hij aan subtiele aanpassingen aan de ophanging.

Alleen: de Alpine A110S kost liefs 10.800 euro meer dan een basis-Alpine. We komen uit op 66.900 euro. Met enkele opties die het oog charmeren maar ook de weegschaal flatteren (exclusieve matgrijze afwerking, gesmede Fuchs velgen, carbon dak) loopt de prijs zelfs op tot 75.000 euro. Dat is veel geld. Anderzijds vind je bij de Duitse merken voor dit geld auto’s die op sportief vlak nog niet tot aan de knieën reiken van deze Alpine.