Test: Alpine A110 – Vive la France!

Eerst en vooral: we gaan hier niet uitweiden over het design, daar is alles al over gezegd. Het enige dat we er nog aan willen toevoegen, is dat wel ons elke dag van onze testweek erg vrolijk voelden toen we richting onze kleine blauwe sportwagen stapten. De Alpine beschikt over een erg krachtige uitstraling. Hij oogt nochtans niet indrukwekkend, is niet uitbundig, maar heeft zoveel charmes om in de strijd te gooien.

Perfecte sfeer

Alleen al de wandeling naar de Alpine vrolijkt je dag op, maar dat is nog niets met wat je wacht wanneer je de deur opent. Van zodra je je laat vallen in de kuipstoel met vaste leuning, weet je dat je met een atleet te maken hebt. Hij weet ons meteen te begeesteren. Nochtans heeft het interieur geen echte waw-factor. Maar misschien schuilt daar wel de kracht van de Alpine. Hij hoeft niet terug te vallen op trucjes om een sportieve sfeer uit te stralen. Alles komt van de zitpositie, de harde kuipstoel en de indruk dat er geen enkele afleiding bestaat van de bestaansreden van deze Alpine: rijden.

Direct gevoel

Eén druk op de rode startknop volstaat om de motor in actie te brengen. Hoewel er aan je rug slechts een 1.8 viercilinder turbo hangt, slaagt hij er toch in om meteen je ziel te beroeren. Alpine heeft de uitlaatlijn zodanig bewerkt dat het geluid volkomen in overeenstemming is met de uitstraling van de auto.

Met een andere knop schakel je de zeventraps dubbelekoppelingsbak in D, en hop: we zijn weg. Al in de eerste 10 meter voel ik dat de Alpine subliem is. Het stuur is direct, precies en je hebt geen halve stuurslag te veel nodig. De reactie op het gaspedaal is perfect gekalibreerd, of je nu voor de normale rijmodus kiest of de sportstand. De versnellingsbak? Dat is eigenlijk de grote verrassing. Doorgaans is de dubbelekoppelingsbak van Renault vooral ontgoochelend. Zo heeft hij eigenhandig de karaktervolle Renault Clio RS om zeep geholpen. Maar hier blijkt de bak nagenoeg perfect.

De andere aangename verrassing: in tegenstelling tot een net zo puur gehouden coupé als de Lotus Elise of de Alfa Romeo 4C, de Alpine echt comfortabel blijkt voor dagelijkse verplaatsingen. Niet op het niveau van een Bentley natuurlijk, maar hij bevindt zich ver van de 4C waar de vering wel vervangen lijkt door beton. Maar wie tussen de lijnen kan lezen, weet daarmee ook dat de nieuwe Alpine A110 minder een ‘weekendspeeltje’ is dan de andere twee. Dit is een coupé waarmee je elke dag je verplaatsingen kan doen.

En dan dient het moment zich aan om uit te zoeken uit welk hout de Alpine gesneden is. Vaak blijken vederlichte coupés waar de motor centraal geplaatst is redelijk onderstuurd. Niet de Alpine, of je moet bijzonder onhandig aangelegd zijn. Bovendien werkt de versnellingsbak hier zonder de haperingen die ons recent nog op de zenuwen werkten in de Mégane RS. Volgens sommigen bestaat er niet zoiets als voldoende pk, maar hier vonden we 250 pk ruim voldoende voor dit kleine raketje dat slechts 1.100 kilogram weegt.

Eigenlijk schieten woorden te kort om te beschrijven hoe groot het rijplezier wel is in de Alpine. Alles lijkt perfect op zijn plaats te vallen in deze auto. De afmetingen zijn perfect, net als zijn uiterlijk, zijn expressieve soundtrack, zijn zin in bochten, zijn charisma, zijn strakke maar niet intimiderende acceleraties, de fun die hij zelfs in stadsverkeer bezorgt bij wettelijke snelheden. Echt een plezier dus.

Is hij voor 50.000 euro te duur? Het is natuurlijk een bedrag dat je opzij moet kunnen leggen. Maar hij is duidelijk elke cent waard.