Maar is ‘ie daardoor minder een roadster geworden? In 1987 tijdens de IAA in Frankfurt presenteerde BMW de eerste Z-serie, de Z1. Getekend door de Nederlander Harm M. Lagaay werden er van deze roadster met unieke 'wegzakkende' deuren van 1989 tot en met 1991 in totaal 8.000 geproduceerd. Of het aan z'n imago als pilot-project of aan andere omstandigheden lag is niet duidelijk, maar de Z1 is nooit het succesnummer geworden waarop BMW had gehoopt. Echter, zoals het met enkele schilders(werken) is afgelopen, zo is het ook met de Z1: tegenwoordig zijn het gewilde objecten. Hoe dan ook, z'n opvolger moest en zou scoren en werd dan ook groots - in de toenmalige blockbuster James Bond GoldenEye - onder de aandacht gebracht. De Z3 Roadster werd inderdaad een hit. Minder populair was de masculiene Z3 Coupé. Dit in tegenstelling tot de toch wat vrouwelijke allure van de open variant. Meer tegemoetkomend aan de mannelijke smaak was de eerste Z4 Roadster. Het model werd net als de Z3 in Spartanburg (Zuid-Carolina, V.S.) gebouwd en is een later stadium ook als Coupé gelanceerd. Op prachtige wijze zette de Z4 Coupé het testosterongehalte van de Z3 Coupé voort en daarom niet voor iedereen weggelegd. De dichte Z4 is dan ook tevens een zeldzaamheid. Z4-klanten kiezen klaarblijkelijk massaal voor de Roadster, dus waarom niet het beste van beide combineren in één model? De nieuwe Z4 was geboren.
Vaarwel BMW neemt zodoende afscheid van de klassieke softtop en daarmee is de Z4 zowel cabriolet als coupé. BMW laat weten dat we niet hoeven te rekenen op een nieuwe Z4 Coupé met vast dak. Waarom heeft München niet voor een stoffen dakconstructie gekozen, blaakte menig purist teleurgesteld. Tja, waarom niet is onze wederkerende vraag. Is de nieuwe Z4 er minder roadster om geworden? Nee, en bovendien is het bewuste dak toch niet zichtbaar wanneer je open rijdt. Toegegeven, in ons onderbewustzijn missen we toch een beetje die stoffen kap. Simpelweg omdat een stoffen dak in het rijtje - een uitgestrekt silhouet, lange motorkap, lage zitpositie, krachtige bilpartij, wielen op de uiterste hoeken, ideale gewichtsverhouding en achterwielaandrijving - van de klassieke roadstereigenschappen thuishoort. Het mocht niet zo zijn en daarmee basta!
Vrouwenvreugde Waar de Z3 een behoorlijke vrouwentaille had en de eerste generatie van de Z4 juist breedgeschouderd was gestileerd, hangt de huidige er een beetje tussenin. Misschien heeft dat te maken met het feit dat twee vrouwen verantwoordelijk zijn voor het design. Met name in een lichte carrosseriekleur ziet de nieuwe Z4 er wat teder uit. In het zwart, zoals onze testauto, komt de auto meer Spartaans over. De donkere kleur verbloemd namelijk het zachte lijnenspel. Als cabrioletcoupé heeft Juliane Blasi de Z4 in ieder geval bijzonder geslaagd neergezet. In beide toestanden worden we graag gezien. Op z'n mooist is 'ie (natuurlijk) met de kap neergestreken, want dan komen de klassieke kenmerken het beste uit de verf. Als coupé oogt de Z4 vooral stoer. Knap is ook dat de ontwerpster enkele stijlkenmerken van de vorige Z4 en eerder Z-modellen in het exterieurdesign heeft kunnen verwerken. In de bollende motorkap, de opwaartse koplampunits en de wielen (van de testauto) zien we iets terug van de legendarische Z8, terwijl bij het tekenen van de naar achterlichtunits met een schuin oog naar de Z9 Concept (2000) is gekeken. En toch steekt het beeld van de geïntegreerde achterklepspoiler van de vorige Z4 hierbij niet af. De zendmast op de rechterschouder daarentegen helaas wel.
Het zijn de kleine dingen die... Dat er vaak wordt beweert dat vrouwen oog voor detail hebben wordt duidelijk in het interieur. Het is goed te zien dat BMW de nieuwe Z4 een stuk hoger in de markt zet dan z'n voorganger. Het afwerkingniveau is klasse en verschillende materiaalstructuren verhogen de sfeer in de cockpit. Mooi is dat het zachte kunststof bovenop het dashboard overloopt in de stof met lederlook om vervolgens over te gaan naar geborsteld aluminium of gelakt hout (afhankelijk van de uitvoering en/of gekozen opties). Het grove stickelwerk zorgt voor een welkome afwisseling en geeft een extra facet aan het aangezicht. De indeling van het dashboard en de middenconsole is nagenoeg gelijk gebleven. Saillant detail is de klimaatregeling als een soort klokkenwinkel en Nadya Arnaout heeft gekozen voor een elektronische handrem in plaats van een (lelijke) hendel. Hierdoor is er in de middenconsole ruimte ontstaan voor de iDrive-bediening. Het multimediasysteem werkt overigens feilloos en is na gewenning prima toegankelijk.
Duikerspak Vanaf de eerste rijdende meters 'voelt' de Z4 aan als een aangetrokken duikerspak. De werkende techniek prikkelt letterlijk het zenuwstelsel van ons lichaam. Over kikvorsen gesproken; uitkijkend over de schijnbaar oneindig lange motorkap bekruipt ons het gevoel dat we bijna kopje onder gaan. Zo laag is de zitpositie met slechts centimeters boven de aandrijfas en het asfalt. De versnellingspook van de trefzekere handgeschakelde 6-versnellingsbak is altijd dichtbij, evenals de puist van de iDrive. Bij veelvuldig schakelen drukten we deze nogal eens per ongeluk in. De transmissie is overigens minder hakerig dan we van BMW's gewend zijn, maar de koppeling nog evenzo zwaar. Duidelijk niet voor naaldhakken bestemd en dat tekent de Z4. Minder zijn we te spreken over het geluidsniveau in het interieur. Waar bij een geopende kap de wind (ondanks het windscherm) toch nog aardig vat krijgt op het bovenlichaam, dringen er bij het rijden in gesloten toestand juist rijgeluiden door. Bijkomend voordeel is wel dat de jankende zescilindersound het compartiment heerlijk opvult.
Alleen zespitters Een ander bewijs dat BMW de Z4 hoog inzet is dat de auto uitsluitend is te bestellen met krachtige zescilinders. Onze testauto beschikte over 204 pk en 250 Nm trekkracht en daarmee accelereert de Z4 sDrive23i in 6,6 seconden naar de 100 km/h en haalt 'ie een top van 242 km/h. Bij constante snelheden laat de 2.5 liter zich heerlijk rijden. En wanneer er een korte acceleratie wordt gevraagd toont de motor souplesse. De beste prestaties bevinden zich echter vlak voor het rode gebied. Daar, bij 6.400 tpm, zit dan ook het maximum vermogen. Bijzonder snel is de instapper niet, daarvoor moet je bij de sDrive30i of sDrive35i zijn. Deze leveren respectievelijk 258 pk/310 Nm en 306 pk/400 Nm en sprinten in respectievelijk 5,8 en 5,2 seconden naar honderd. De begrenzing grijpt naar goed Duits gebruik bij 250 km/h in. Tot slot nog even de dorstigheid van de sDrive23i. Wij realiseren bij gematige snelheden een brandstofverbruik van 7,6l/100 km. Gemiddeld kwamen wij uit op 8,9 l/100 km. En dat voor een zespitter! EfficientDynamics loont.
Zetje nodig Iedere Z4 is uitgerust met Dynamic Drive Control (DDC) waarmee de mate van directheid in het stuurwiel, de gasresponse en de Dynamische Stabiliteits Controle (DSC) naar wens kan worden bepaald. In Normal gaat het allemaal ietwat geleidelijker, terwijl in Sport en Sport+ iedere stuuruitslag een bewegende carrosserie teweeg brengt. De Z4 stuurt altijd direct en het onderstel is permanent straf, maar echt oncomfortabel wordt het nooit. Voor de die-hards is er het M onderstel dat nog meer je stuitje 'prikkelt'. Dat communiceren is prettig wanneer je lekker met de Z4 wilt smijten. Je voelt precies aan waar de achterkant zich bevindt en door de ideale gewichtsverhouding tussen voor en achter is het opvangen van overstuur eenvoudig. Voorgaande wil niet zeggen dat de kont zich snel laat verleiden. De sDrive23i heeft hiervoor toch een klein zetje nodig, zo ervaarden wij. Oorzaak? De banden bieden namelijk een overdosis aan grip en tractie.
Conclusie De BMW Z4 is ten opzichte van z'n rivalen (Audi TT Roadster, Mercedes-Benz SLK) een aantrekkelijke keuze. Behalve zijn basisprijs van 36.400 EUR beschikt de Z4 over een reeks roadstereigenschappen zoals we die nog maar zelden tegenkomen. En dat alles verpakt in een roadster met puike looks en inklapbare hardtop. Geloof ons, zelfs roadsterpuristen van de bovenste plank zullen hier vroeg of laat aan toegeven.
