Test: Ferrari 812 Superfast

Downsizing, minder cilinders, de jacht op CO2,… vergeet het voor heel even. Zeventig jaar geleden kreeg het moderne Ferrari vorm, met een V12-motor in een prominente rol. Nu maakt Ferrari van de gelegenheid gebruik om opnieuw een V12 uit te spelen voor de topper in zijn gamma, zonder turbo nog wel. Geloof ons, motoren zoals deze kom je niet vaak meer tegen.

Naar het beeld van de F1

Om zijn auto’s aerodynamisch efficiënt te maken heeft Ferrari meestal de opzichtige spoilers proberen te mijden. In Maranello houdt men er tegenwoordig een meer discrete aanpak op na, om het knappe lijnenspel niet te verstoren. Ferrari legt daarbij een erg detaillistisch oog voor de kleine dingen aan de dag. Deze 812 Superfast, de opvolger van de F12 Berlinetta, is daar nog maar eens het bewijs van. In tegenstelling tot enkele van zijn concurrenten leven z’n luchtopeningen in de motorkap perfect in harmonie met de lichtblokken vooraan.

De flanken zijn dan weer zo gevormd dat ze bij hoge snelheden de aanzuigkracht van een voorligger kunnen benutten. Hij beschikt ook over een DRS-systeem, een beweegbare vleugel waardoor de topsnelheid vergroot, net als in de F1. In de 812 Superfast beweegt die onder de auto, al naargelang van de omstandigheden. Zo kan de 812 Superfast een topsnelheid van 340 km/h bereiken. Toch laat de 812 Superfast ook graag zijn gran turismo-kant ontdekken, waarbij je aangenaam kan cruisen.

9.000 opm!

Het interieur van een Ferrari valt nog steeds met niets te vergelijken. Het merk blijft een maximum aan functies bundelen via toetsen op het stuur, zoals de richtingaanwijzers. Volgens Ferrari is dat logisch, want dat is waar de handen van de bestuurder moeten blijven. Links en rechts van de stuurkolom vind je twee kleine draaiknoppen waarmee je de menu’s wisselt in de tellers links en rechts van de centrale teller die ook het meest in het oog springt: de toerenteller. Die loopt tot 9.000 opm, een toerental dat met de meeste turbomotoren van vandaag gewoonweg onhaalbaar is geworden.

Vierwielsturing

We mogen eindelijk achter het stuur plaatsnemen. We strelen het stuur, dat voor het eerst een elektrische bekrachtiging krijgt. Desondanks zijn de eerste indrukken positief, anders zou Ferrari deze stap niet hebben durven zetten. We merken alleen een lichte vaagheid op bij circuitgebruik, terwijl er bij hoge snelheden op hobbelig wegdek nog wel een verbetermarge is. Ferrari biedt echter ook een afstelbare ophanging voor, die net voor dit soort wegen een aparte afstelling heeft. Los daarvan merken we dat de 812 niet gelogen heeft: hij is echt ‘super fast’. Eens je voorbij 6.000 opm durft te komen, lijk je wel op een andere planeet terechtgekomen. De schop onder je kant blijft duren, terwijl zijn geluid verslavend werkt. In de Sport- en in de Race-Modus garanderen de meesturende achterwielen dat je bochten kunt nemen met een haast onaards aanvoelende efficiëntie. Meer nog, de Italianen zijn er in geslaagd de automatische versnellingsbak nog te verbeteren, en die was reeds één van de snelst schakelende ter wereld.

Goed, wie de perfectie zoekt: ze bestaat dus. Rest alleen nog dat kleine detail: bijna 290.000 euro bijeen zoeken.