Test: Isuzu D-Max – Tegen de stroom in

Wie heeft ooit gezegd dat een dikke diesel de enige mogelijkheid is om een pick-up voort te bewegen? Niet Isuzu. Op het Autosalon van Brussel in januari nog, toonde Isuzu de gefacelifte D-Max die de tweede helft van zijn carrière in gaat met een 1.9 diesel. Vandaag start eindelijk de commercialisering van die auto en konden we hem testen. Al snel blijkt dat hij maar weinig nodig zal hebben om zich aan de top te nestelen van de ‘1-ton pick-ups’. Meer uitleg volgt.

Knap gezicht

Alvorens we meer in detail gaan, willen we eerst even stilstaan bij de uiterlijke wijzigingen. De Isuzu D-Max heeft een nieuw gezicht gekregen. Dat dankt hij aan een gewijzigd radiatorrooster, nieuwe lichtblokken met led-dagrijlichten en hertekende mistlichten. De achterkant krijgt lichtblokken met led-technologie.

Aan boord van de ‘dubbele cabine’ – die de voorkeur wegdraagt van het grote publiek – maken we opnieuw kennis met een aangename leefomgeving. We kunnen de hertekende boordplank wel appreciëren. Die laatste voegt een moderne toets toe aan het interieur. Alleen, door voornamelijk harde plastics te gebruiken, heeft de D-Max niet dezelfde premium-uitstraling als zijn belangrijkste concurrenten bij Ford, Nissan en Volkswagen. Nog wat het comfort betreft, zullen de passagiers achteraan tevreden zijn dat ze de leuning voortaan over 24 graden kunnen verstellen. Tot slot kan die achterbank ook worden neergevouwen, waardoor een bijkomende laadruimte ontstaat. Erg praktisch.

Grote evoluties

Natuurlijk zijn de belangrijkste aanpassingen aan het blikveld onttrokken. De 1.898 cc grote diesel haalt 164 pk, vergelijkbaar met de vorige 2.5 liter. Zijn maximale trekkracht bedraagt 360 Nm, wat 40 Nm minder is dan het vorige 2.5-blok. Hij beantwoordt aan de Euro6-normen, zonder een AdBlue-additief te moeten gebruiken. Daar komen nog twee nieuwe versnellingsbakken bij: een manuele en een automaat, beide met zes versnellingen. Afhankelijk van de configuratie stelt Isuzu dat het verbruik daalt met 4 tot 16 procent. De constructeur herinnert aan het feit dat de D-Max zowel twee- als vierwielaandrijving kan hebben, en dat hij een transferbak heeft en een vergrendelingsmogelijkheid van het centrale differentieel voor het zware werk op lastig terrein. We zien een bodemspeling van 235 millimeter, een aanrijhoek van 30 graden en achteraan 22,7 graden. Bovendien is hij in dit segment de enige die 3,5 ton mag slepen aan de trekhaak.

Klein maar stevig

Voor deze eerste kennismaking kiezen we voor de D-Max met de automaat. In tegenstelling tot de manuele versnellingsbak hoef je je hier geen zorgen te maken over het juiste schakelmoment, of over de moeilijke behandeling van de korte eerste versnelling. De gangwissels volgen elkaar zacht op, terwijl de 1.9 diesel gretig zijn bereidheid mag tonen om in de toeren te klimmen. Alleen, boven 3.000 opm klinkt hij wel wat door in het interieur. Al is dat niet van het niveau dat je je stem moet verheffen om verder te praten. Op een testparcours met in hoofdzaak gewestwegen blijkt de D-Max een vlotte kilometervreter, met een verbruik dat in lijn ligt met dat van zijn concurrenten. Hij vertoont een comfortabel rijgedrag, met sprongen die met lege laadbak beperkt blijven.

De D-Max groeit snel uit tot een trouwe gezel. Daar zal de wetenschap dat je vijf jaar waarborg met assistentie (200.000 kilometer) krijgt, weinig aan veranderen.