Test: Kia Optima GT – Het Biermann-effect

We hebben intussen de sleutels gevraagd. Om eerlijk te zijn, het was hoog tijd dat iemand van het kaliber van Albert Biermann zich bezig hield met de ontwikkeling van het sportieve gamma bij de Koreaanse merken. Want tot nog toe wisten ze op dit vlak niet echt te overtuigen. De eerste sportieve N-Hyundais zijn nog niet in zicht, maar hier hebben we toch al de eerste auto waar de Duitser zijn ‘magic touch’ aan kon geven.

Charisma

We kunnen al meteen meegeven dat dit een goede vertrekbasis is. Want zelfs al vind je in de natuur alle smaken terug, er zijn er maar weinigen die de nieuwe Optima smaakloos zullen vinden. Zijn design toont karakter, hij is aanwezig in het autolandschap en sommigen vinden zelfs dat hij charisma heeft. We zouden zelfs durven zeggen dat indien sommige Duitse merken hun conservatief juk zouden durven afwerpen, ze best dit voorbeeld zouden kunnen aannemen. Het is niet Peter Schreyer, ex-designer bij Audi en verantwoordelijk voor de hele Kia-opleving, die het tegendeel zal beweren. Het interieur mist hetzelfde waw-effect als het uiterlijk design, maar het is wel goed geassembleerd, solide en het wekt vertrouwen. Voor bijna 40.000 euro blijkt de Kia Optima GT bijna alles standaard aan boord te hebben.

Geslaagd debuut

Onder de motorkap treffen we een 2.0 turbobenzine viercilinderblok aan. Dat stuurt 245 pk en 353 Nm naar de voorwielen, via een zestrapsautomaat. Hij staat op 18-duims wielen en beschikt over een gestuurde pneumatische ophanging. Het stuur kreeg een nieuwe afstelling die directer reageert. De bestuurder kan kiezen uit drie rijprogramma’s: normaal, eco en sport.

De eerste goede verrassing die de Kia Optima GT in petto heeft, komt er al aan van zodra je de startknop indrukt. De motor klinkt heerlijk expressief. Goed, zijn stem is kunstmatig versterkt via ‘sound engineering’. In de praktijk geven we toch de voorkeur aan echte bombarie. Maar je kan niet anders dan stellen dat dit goed gedaan is. Het zorgt ook meteen voor een leuk sfeertje aan boord. In gewoon verkeer is de Optima GT perfect comfortabel in alle omstandigheden. Zijn geluid klinkt niet overweldigend, de vering doet zijn werk goed en de automaat schakelt boterzacht. Alleen het verbruik speelt op dit vlak niet mee. Op het moment dat ik dit verslag schreef, was de testperiode nog niet helemaal rond. Maar het gemiddelde bleek toch al aan de hoge kant. Reken toch op minstens 10 l/100 km, en meer….

We schakelen over op de sportmodus. Die maakt zijn belofte wel waar. De motor toont zich genereus voor wie op zoek gaat naar prestaties. Al heb je niet helemaal het gevoel over 245 pk te beschikken. Maar hij weet zich wel telkens goed te lanceren van bij 2.500 opm en heeft geen schrik van de rode zone van de toerenteller. Misschien zou een betere versnellingsbak nog meer goed nieuws brengen? De automaat weet nu best om te gaan met een actieve rijstijl, maar wie manueel schakelt met de peddels aan het stuur, krijgt te veel schokken te verwerken bij de schakelbewegingen.

En het gevoel? Het onderstel? Het is duidelijk dat Biermann de zaken in beweging heeft gezet bij Kia. Dit is de eerste keer dat een Kia (of een Hyundai) echt toont wat hij in zijn mars heeft. Toch blijft de auto nog steeds te braaf, te ‘safe’. Dat toont zich in een zucht naar onderstuur op de limiet. De achtertrein laat zich niet plaatsen door het gas te lossen in de bocht. Wel toont hij zich erg stabiel, zelfs bij heel hoge snelheden.

Kortom, er valt nog wel wat weg af te leggen, maar al een belangrijk deel van het werk is gedaan. Dat geeft een goed gevoel voor de toekomst. Indien de Optima GT al dit resultaat kan neerzetten, dan vermoeden we het beste voor de Hyundai N-modellen en de Kia Stinger.