Test: Lexus ES – De migrant

De Lexus GS was vorig jaar goed voor een verkoop van 2.000 stuks… in heel Europa. Met de ES hoopt Lexus de verkoop op te krikken naar 6.000 exemplaren. Een ambitieus plan, maar met welke argumenten hoopt de ES dat waar te maken?

Eén segment, twee visies

Om dat te begrijpen moeten we eerst terug naar 1993, het jaar waarin Lexus de GS lanceerde in de Verenigde Staten. De GS en de ES zijn steeds samen actief geweest in het E premium-segment, waar de Audi A6, BMW 5-reeks en Mercedes E-klasse de dienst uitmaken. Maar hun positionering is duidelijk anders: de ES is goedkopere van de twee en meer op comfort gericht, de GS is duurder maar heeft navenante motoren en basisuitrusiting, en hij is ook wat sportiever. De GS is een achterwielaandrijver, waar de ES steeds een voorwielaandrijver was. Voor Europa gokte Lexus op de GS om de Duitse drie aan te pakken. Een verkeerde gok, die het merk 20 jaar heeft volgehouden.

Het juiste moment?

De Lexus ES is 11 centimeter langer dan de laatste GS. Dat maakt hem ruimer – vooral achteraan zit je vorstelijk, de koffer is enorm – en vooral moderner. Dit is een volledig nieuwe auto, terwijl de prijzen wel merkelijk lager dan die van de laatste generatie GS. We spreken over een verschil van enkele duizenden euro’s. Dat is al een belangrijk argument. Bovendien, de Lexus GS heeft nooit echt zijn sportieve ambities kunnen waarmaken. Wanneer het echt over rijdynamiek ging, kon de GS niet aanklampen bij de Duitse concurrenten of bij Jaguar. Er was dus wel degelijk sprake van een miscast.

Dat is niet het geval met de Lexus ES, die zich tevreden stelt met een gezapige positionering, waar hij een genereuze uitrusting aan toevoegt. Dat laatste is een traditie bij Lexus. Wie een Duitse concurrent wil met dezelfde veiligheidssnufjes, infotainment en een hybride aandrijving bovendien, zal merkelijk meer betalen. Alleen, dit segment is wel nog voor 95 procent een dieselsegment. Er is wel sprake van een terugval, maar beperkt. Wel is het zo dat hybrides aan een opmars bezig zijn, en hun aanwezigheid in het gamma van andere constructeurs zou dat nog kunnen versterken. Misschien is dit wel het juiste moment voor de ES?

F-Sport of niet?

De Lexus ES bestaat alleen als 300h, een klassieke hybride die alleen tijdens het rijden zijn batterij bijlaadt. Zijn 2.5 benzinemotor en zijn elektrische motor produceren samen 218 pk en 300 Nm. Met de rijstijl van de ‘goede huisvader’ tekenen we op een gemengd parcours dat voor de helft uit snelweg bestaat en voor de helft uit heuvelachtige wegen makkelijk een gemiddeld verbruik op van 5,3 l/100 km. Dat is ook net wat Lexus zelf opgeeft, als WLTP-verbruik. Iets meer dan 6 l/100 km is haalbaar voor iedereen. Overtuigde dieselaars kunnen we melden dat deze vierde generatie van het hybride systeem efficiënt werkt als geen ander. De Lexus ES mag het als eerste lanceren. De ES vervult ook helemaal de verwachtingen die je van Lexus koestert op het vlak van comfort en stilte in het interieur.

De F-Sport afwerking kan pronken met hele knappe, exclusieve stoelen, een nieuwe adaptieve ophanging en natuurlijk een passende en geslaagde sportieve look. Maar is dit ook de beste ES-variant? Daar zijn we niet zo zeker van. Na minder dan 10 minuten testrijden hadden we de indruk dat sportief rijden niet helemaal zijn ding is. De voortrein gaat al vroeg in onderstuur, terwijl de motor veel lawaai heeft maar dat niet lijkt te vertalen in vlotte prestaties. Je kan maar beter op voorhand weten waar je aan toe bent, om ontgoochelingen te vermijden. Wie een sportief uiterlijk wil, maar niet de daaraan gelinkte prestaties, heeft misschien wel een boodschap aan de F-Sport. Maar wie discretie zoekt, is beter af met de andere versie. Nu ja, discretie. Het is niet dat het huidige design van Lexus discretie hoog in het vaandel voert. Maar dat kan ook net een positief argument zijn.