Met een tweede elektromotor op de achteras van zijn Model S heeft Tesla een 1.020 pk sterk monster gebouwd, dat 100 km/u haalt in 2,1 seconden. Ondanks de hypercarprestaties blijft de Model S Plaid een relatief normale elektrische berline. Met zijn goeie en slechte kantjes.
Je zou het amper geloven omdat zijn populariteit alleen maar lijkt toe te nemen, maar de Tesla Model S werd gelanceerd in 2012. De meeste merken zouden hun model al hebben ingeruild voor een nieuwe generatie, maar de Californiërs laten hun grote berline liever evolueren. Resultaat: een doorgedreven update, zowel aan de buitenkant als binnenin, met een bijzonder cadeautje onder de ‘motorkap’.
Het beste bewijs van een goed design is de mate waarin het tijdloos is. De pennentrekken van Franz von Holzhausen blijken voor de eeuwigheid te zijn, want het ontwerp van de Model S is nog steeds hetzelfde. Er zijn vooraan en achteraan natuurlijk nieuwe lichtblokken, en de voorkant ruilde een tijdje geleden zijn namaakradiatorrooster al in, maar de grote lijnen blijven onveranderd.
In de catalogus staan vandaag twee modellen. Het ene heet simpelweg Tesla Model S, het andere Tesla Model S Plaid. Dat woord ‘Plaid’ verwijst naar een komische film uit de jaren 80 (Spaceballs uit 1987), maar het model in kwestie ziet er nauwelijks anders uit. Je zou denken dat de krachtigste versie – of zelfs de krachtigste berline ter wereld (al denkt Lucid daar anders over) - sportieve addenda krijgt, diep uitgesneden bumpers en overmaatse velgen. Maar het enige is een kleine spoiler uit koolstofvezel op de kofferklep. That’s it.
De buitenkant mag er dan hetzelfde uitzien als voordien, de binnenkant werd grondig vernieuwd. Het dashboard is voortaan vereenvoudigd en volledig horizontaal en zelfs de ventilatiemonden werden verborgen. Centraal staat een gigantisch 17 duim groot touchscreen dat zelfs kan draaien. In tegenstelling tot de Model 3 en Y heeft de chauffeur nog steeds een instrumentendisplay voor zich. De afwerking doet tot slot een grote sprong vooruit, ook al klinken sommige materialen hol en hoor je ze kraken bij de eerste de beste verkeersdrempel.
Het moet wel gezegd: het nieuwe interieur is een mooie evolutie. Hoewel de ergonomie verre van optimaal is – alles moet via het scherm, zelfs de verstelling van het stuur en de spiegels – wen je er snel aan. Waar je dan weer totaal niet aan went, is het yoke-stuur. Het idee van zo’n vliegtuigachtig stuur lijkt misschien wel jongensachtig cool, maar in de praktijk is het verschrikkelijk. De stuurverhouding blijft immers ongewijzigd – in tegenstelling tot Lexus - waardoor manoeuvres veel complexer zijn dan met een rond stuur. Daarnaast moet je alles via touchknoppen op het stuur bedienen, van de ruitenwissers over de snelheidsregelaar tot de richtingaanwijzers. Gelukkig lijkt Tesla intussen begrepen te hebben dat het beter kan, waardoor de yoke voortaan een optie is (250 euro). Jammer genoeg zitten de ruitenwissers en richtingaanwijzers ook op het ronde stuurwiel nog steeds achter touchknoppen op het stuur...
Dan over naar de kern van de zaak bij deze Model S, de motor. Of liever: motoren. De Tesla-berline krijgt standaard twee motoren (een op elke as), maar de Plaid voegt nog een tweede exemplaar op de achteras toe. Meer zelfs: de drie motoren zijn nieuwe prestatiegerichte exemplaren, met rotoren die met koolstofvezel zijn omwikkeld. Het resultaat? Maar liefst 1.020 pk. Dat is ongezien in een gewone productieberline, elektrisch of niet.
De prestaties zijn dus verzekerd, en zijn vooral buitenaards. Deze ‘eenvoudige’ berline tikt immers de 100 km/u aan in amper 2,1 seconden, en stoomt daarna door naar een topsnelheid van 262 km/u. Met het Track Pack bedraagt de topsnelheid zelfs 322 km/u. Dat pakket voegt gelukkig ook specifieke velgen en koolstofkeramische remschijven toe.
Aanvankelijk heb je niet door wat voor beest er in deze Amerikaan schuilt. Bij een gewone rijstijl voel je dat er heel wat vermogen onder het gaspedaal zit, maar je bent onmogelijk voorbereid op het volle potentieel. De Model S Plaid is immers stil, comfortabel en beschaafd. Toch moet je je rechtervoet maar even strekken om jezelf de adem af te snijden. Het maakt niet uit welke auto er naast je rijdt en wie er achter het stuur zit: de Model S Plaid laat hem moeiteloos achter zich.
Die acceleratie is het ultieme wapen om indruk te maken op je vrienden. Na het scheetkussen in het infotainmentscherm uiteraard. Maar los daarvan blijft de Tesla Model S Plaid fundamenteel een eenzijdig instrument. De acceleraties zijn verschroeiend, maar geluidloos. In de bochten glijd je door het gebrek aan zijdelingse steun uit de zetels van imitatieleder, en merk je dat de Amerikaanse ingenieurs alles in de motoren hebben gestopt zonder het chassis echt aan te passen. Je moet er dus dezelfde rijstijl op nahouden als bij Amerikaanse pony cars: snel in rechte lijn, zacht in de bochten.
Het meest indrukwekkende van deze Tesla Model S is niet zijn prestatiepotentieel, maar wel zijn alledaagsheid. Ondanks de prestaties, de drag strip-sprintjes die we tijdens onze vijf testdagen hebben gedaan en los van de 400 kilometer snelweg, kwam ons gemiddeld verbruik uit op 19,3 kWh/100 km. Dat levert makkelijk een rijbereik op van 500 tot 600 kilometer en brengt het schaamrood op de wangen van alle andere elektrische auto’s met een fractie van het vermogen. We durven zelfs amper vermelden dat we bij een echt ontspannen rijstijl zelfs 16,1 kWh/100 km haalden...
De Tesla Model S Plaid kost 133.470 euro. Dat is duur, heel duur zelfs, maar kun je echt een prijs kleven op de snelste berline in Europa? Vergelijk je hem zelfs met de concurrentie, dan is deze Model S zelfs makkelijk 20.000 euro minder duur dan de krachtigste elektrische berlines van Mercedes, Audi of Porsche...
De Tesla Model S Plaid is de snelste elektrische berline op Europese bodem. De rijbeleving is buitenaards, en die schotelt hij zonder enige pretentie voor. De Amerikaan blijft ruim en comfortabel, en zijn drie elektromotoren verbruiken minder dan sommige concurrenten met één enkele elektromotor.
