Als we één constructeur zouden moeten aanwijzen als de pionier van elektrische mobiliteit, dan zou het wel Tesla zijn. Dat doen we dan niet omdat ze er als eerste bij waren – want dat waren ze niet – maar wel omdat ze de EV destijds aantrekkelijk maakten in een zee van overgestileerde en vaak trage stadswagentjes. Om een model aantrekkelijk te maken moet je natuurlijk je doelpubliek kennen, en dat doelpubliek zoekt steeds vaker naar compacte SUV’s. Na de grote Model S, de gigantische Model X en de lage Model 3 moest deze Model Y er dus absoluut komen.
“If it ain’t broke…”
Hoewel dit dus de eerste compacte hoogpotige van Tesla is, hoeft dat nog niet te betekenen dat de Amerikanen er hun gewoonlijke designtaal voor opgeven. Sterker nog: de Model Y lijkt wel een Model 3 die na de feestdagen een paar kilootjes aangekomen is. Het algehele lijnenspel blijft namelijk op zijn zachtst gezegd gelijkaardig, en we zouden er ons lunchgeld op verwedden dat de koplampen en achterlichten zelfs identiek zijn. Daardoor krijg je op het eerste gezicht de indruk dat iemand een foto van een Model 3 vergroot heeft zonder de proporties eerst vast te leggen, maar eens je de Model Y als afzonderlijk ontwerp leert zien valt het al bij al best mee. Vooral met zijn duistere 21-inch Überturbine-velgen lijkt een Performance-versie eerder thuis in de catalogus van tuners als Mansory of Brabus.
Met name bij zo’n Performance is het interieur dan enigszins teleurstellend. Het ontwerp tast namelijk de grenzen af tussen minimalistisch en gewoonweg goedkoop, met zijn complete gebrek aan knoppen en zelfs geen instrumentarium of head-updisplay achter het stuurwiel. Dat hebben we al eerder ervaren, want je krijgt bij de Performance exact dezelfde cabine als gelijk welke andere Model Y en die is ook nog eens identiek aan die van de Model 3. Zo identiek zelfs dat Tesla de bevestigingsrails van de voorstoelen gewoon elk op een verhoogje van zo’n 10 centimeter gemonteerd heeft om te passen in de SUV. “If it aint broke, don’t fix it,” zeggen ze daar in Amerika vermoedelijk op.
Dubbelzijdige ducttape
Die redenering hebben ze dan ook doorgetrokken naar de aandrijflijn, want ook die is identiek aan – je raadt het al – een Model 3 Performance. Zo krijgt deze snelle Model Y een dual motor-setup mee met een afzonderlijke elektromotor op de vooras en eentje die de achteras voor zijn rekening neemt. Samen brengen ze een mooie 462 pk naar de vier wielen, maar het indrukwekkendste aan deze hele auto is hoe de aandrijflijn daarmee omgaat. Heel wat EV’s houden zich bij het accelereren vanuit stilstand namelijk heel even in om een soepele ervaring te verzekeren, maar bij deze Performance-versie komt al dat vermogen vrij in één whiplash-waardige explosie. En toch is de hele aandrijflijn genoeg bij de pinken om geen greintje gripverlies toe te laten, alsof de banden gewoon gemaakt zijn van dubbelzijdige ducttape.
Daardoor knalt dit twee ton zware ding niet alleen naar de 100 km/u in 3,7 seconden – genoeg om menig supercar het schaamrood op de wangen te brengen – maar hoeft de Model Y ook niet onder te doen wanneer het wegdek bochtiger wordt. Het brein achter de aandrijflijn kan het vermogen namelijk doseren per as, waardoor je soms het gevoel hebt dat je harder de bocht in getrokken wordt dan de fysica toelaat. Daar moet wel de kanttekening bij dat het allemaal iets minder indrukwekkend is dan wat je in een Model 3 Performance ervaart, omdat die sedan wat lichter is en – uiteraard – een lager zwaartepunt heeft. Voor beide modellen geldt trouwens ook dat het stuurgevoel, ondanks zijn extreem korte slag, net wat te kunstmatig voelt om je echt de indruk te geven dat je in een sportieve auto rondrijdt.
Ongezien zuinig
Gelukkig is die acceleratie niet de enige party trick van de Model Y, want de aandrijflijn overtreft ook op andere vlakken zowat alles wat je tegenwoordig onder stroom vindt. Zo klinkt een accupakket van 75 kWh in hedendaagse termen gemiddeld, maar springt zowat iedere Tesla wel ongezien zuinig met zijn elektriciteit om. Zelfs bij occasioneel gebruik van al dat vermogen wist de auto het gemiddelde verbruik te beperken tot amper 17,8 kWh/100 km. Daardoor pronkt hij met een WLTP-rijbereik van 514 kilometer, en mag je in de praktijk rekenen op zo’n 450 kilometer voor de accu leeg is. Ook daar hoef je geen schrik voor te hebben, want met het betrouwbare Supercharger-netwerk van Tesla en een snellaadcapaciteit van tot 250 kW is die accu zo weer gevuld. Stop je de Supercharger-locatie namelijk in het navigatiesysteem, dan brengt de Model Y zijn accu onderweg al naar de ideale temperatuur zodat het snelladen meteen kan starten.
Terwijl je twintig minuutjes wacht, zit je dan je favoriete serie te kijken op dat grote infotainmentscherm, of gewoon te spelen met de talrijke games, haardvuren en scheetkussens die Tesla erin verstopt heeft. Dat scherm blijft echter vrijwel het enige bedieningselement in die cabine, wat tijdens het rijden wel eens vervelend kan worden. Daar eindigen de nadelen trouwens niet, want zelfs bij ons in Duitsland gebouwde testexemplaar was de bouwkwaliteit niet bepaald ratelvrij en we kregen ook kop noch staart aan de werking van de lompe hoedenplank. Gelukkig is de rest van de kofferruimte wel lekker functioneel met 854 liter volume en – godzijdank – een hoog openende hatchback-klep. ’t Zal je leren, Model 3.
In de buidel tasten
Als de Model Y de hogere versie van de Model 3 is, dan spreekt het voor zich dat zijn prijskaartje ook net wat hoger ligt. Zo betaal je minstens 70.000 euro voor een Performance-versie van de SUV, terwijl dezelfde uitvoering in sedanvorm 65.990 euro kost. Standaard krijg je heel wat functionaliteit mee zoals verwarmde zetels, camera’s rondom en adaptieve cruise control, en voor meer Autopilot-functionaliteit moet je bijleggen. Dat varieert van 3.800 euro voor een systeem dat vanzelf kan parkeren en van rijstrook kan wisselen tot 7.500 euro voor software die ook op eigen houtje stopt wanneer een verkeersbord je daartoe aanmaant.
Conclusie
Tesla blijft indrukwekkende EV’s ontwikkelen en dat is niet anders voor deze Model Y. Hij biedt wat meer gebruiksgemak dan een Model 3 en is als Performance nog steeds bloedstollend snel, maar je moet er ook iets dieper voor in de buidel tasten. Zijn prijskaartje wordt echter niet gereflecteerd door het interieur, dat in alle versies even kaal blijft. Hoog tijd dus om misschien eens een head-updisplay of wat extra bekledingsopties toe te voegen aan de configurator, Tesla!
