Kruis je in ons land een Land Rover, dan is dat wellicht een hippe Evoque, een luxueuze Range Rover of een compacte Discovery Sport. Je ziet ze in de stad, op de snelweg of op secundaire wegen, en zelden tot nooit met moddersporen. Nochtans is die modder de natuurlijke habitat van het Britse merk. Denk maar aan de utilitaire driedeursversies van de eerste Range Rover-modellen, of aan de legendarische Camel Trophy. De beige Land Rovers met reclame van het sigarettenmerk op de meest exotische locaties: het staat in menig geheugen gegrift.
Kneepjes van het vak
Wij denken spontaan aan de onverwoestbare Defender wanneer we ons op een zonnige weekdag aanmelden in Suarlée, iets buiten de stad Namen. De Defender, die enkele jaren geleden na decennia trouwe dienst volledig vernieuwd werd en opnieuw moeiteloos aankoopt met zijn terreinverleden, staat ons samen met de rest van het Land Rover-gamma op te wachten voor enkele uren uitdagende terreinoefeningen.
Land Rover koos trouwens niet toevallig voor Suarlée. Het oude legerfort aan de rand van het lokale industrieterrein doet immers al sinds jaar en dag dienst als oefenterrein van de Land Rover Experience. Daar leer je van ervaren instructeurs en avonturiers de kneepjes van het off-roaden achter het stuur van de meest recente Land Rover-modellen.
Ouwe getrouwe
Geen model dat dit off-roaden meer belichaamt dan de Defender natuurlijk, dus kozen wij voor onze eerste hindernis voor de ouwe getrouwe van het Land Rover-gamma. Nu ja: nieuwe getrouwe, want hij werd dus volledig gemoderniseerd. Ook hier van de partij: het Terrain Response-systeem, de intelligente vierwielaandrijving van de Britten en het sleutelwoord tot rijden buiten de platgereden wegen met een Land Rover.
Dat systeem is al even aan zijn tweede generatie toe, en giet verschillende rijparameters zoals de motorsturing, de transmissie, de werking van het differentieel enzovoort in enkele handige programmaatjes. Die selecteer je op basis van de ondergrond waarop je rijdt, of dat nu gewoon asfalt is, sneeuw, rotsen, mul zand of modder. In de Defender kun je die parameters optioneel zelfs nog eens afzonderlijk configureren.
Vingers in de neus
Niet dat we dat bij de eerste hindernis moeten doen, want de lage gearing van de automatische versnellingsbak blijkt ruim voldoende om de Defender met de vingers in de neus een imposant steile helling op te laten rijden. De truc blijkt niet zozeer te kiezen voor een auto met korte overhangen en dus ideale aan- en afrijhoeken, want de andere Land Rovers hebben evenmin moeite met de klim. Wel om een matige maar constante druk uit te oefenen op het gaspedaal, en het pedaal dieper in te duwen als de Defender te veel vaart mindert.
We stappen over in de compacte Range Rover Evoque voor de afdaling. En wat voor een afdaling: enkele trappen naar beneden tot aan een klein platform, en dan ook hier verrassend steil helemaal naar beneden. Geen probleem voor Land Rovers kleinste, dankzij de Hill Descent Control. Een soort cruisecontrol voor afdalingen, die de auto volledig automatisch tegen een stapvoetse snelheid onder controle houdt. De grootste hindernis die je moet nemen? De mentale hindernis om je voet los te laten van het rempedaal en de afdaalhulp volledig zelf zijn werk te laten doen.
Hobbelig parcours
Over naar de knap gestileerde Range Rover Velar voor de volgende hindernis. De “melo-cakes”, kleine maar pittige bultjes die zo staan opgesteld dat je er telkens met het linker voorwiel en het rechter achterwiel van de Velar op rijdt, of omgekeerd. De andere wielen? Die bengelen dan in de lucht. Dit hobbelige parcours is natuurlijk op maat gemaakt van de Land Rovers, maar illustreert vooral de veerwegen en de ophanging van de Britse terreinwagens, en de werking van de vierwielaandrijving. De truc hier is om heel geduldig om te springen met het gaspedaal en de Velar bijna vooruit te laten kruipen.
Dat geduld hebben we ook nodig bij de laatste oefening. Daarvoor stappen we over in de imposante Discovery en rijden we naar de “Toblerone”. Dat is een kleine, driehoekige helling waar we schuin en stapvoets moeten oprijden, om bovenaan volledig stil te staan. Doen we dat goed, dan balanceren we met het linker voorwiel in de lucht. Geven we dan nog een tikje gas bij, dan kantelt het evenwicht en prijkt het rechter achterwiel in de lucht. De oefening vraagt meer vertrouwen van ons dan van de instructeurs, maar is uiteraard vooral bedoeld om de stijfheid en stevigheid van het chassis in de verf te zetten.
Conclusie
De hindernissen in het fort van Suarlée zijn uiteraard perfect op maat gemaakt van de Land Rover-modellen. Anders zou het Naamse fort niet de speeltuin zijn van de Land Rover Experience. Toch is het parcours uitdagender dan je denkt, en laat het zien dat de Britten hun terreinskills wel degelijk voor elkaar hebben. Voor jezelf als chauffeur vraagt het een heel andere manier van rijden: eerst nadenken hoe je de hindernis aanpakt, en ze dan traag en beheerst te lijf gaan. En dat betekent: geduldig met het gas.
