Test: Jeep Grand Cherokee Trackhawk – Tijd om te stoppen

We trokken ogen als theeschoteltjes toen we maanden geleden de specificaties vernamen van de Jeep Grand Cherokee Trackhawk. Onder de motorkap is plaats gevonden voor de motor uit één van de ultieme ‘muscle cars’ van dit moment: de Dodge Challenger Hellcat. De motor is de 6,2-liter V8 Hemi, waaraan een compressor met de omvang van een microgolfoven is toegevoegd. Dat levert uiteindelijk 717 pk. Ja, dat is geen tikfout: 717 pk (en 875 Nm) in een SUV. Meer dus dan een Lamborghini Urus te bieden heeft.

Fluiten

Natuurlijk is men bij Jeep niet gestopt bij een motor die recht uit de ovens van Lucifer lijkt weggeplukt. De Grand Cherokee Trackhawk krijgt ook een Bilstein-ophanging, een eigen stuuroverbrenging, vierwielaandrijving maar dan zonder transferbak. Wel kan hij tot 70 procent van zijn koppel op de achteras kwijt. Vooraan steken Brembo-remmen met 6 zuigers, achteraan is dat met 4 zuigers. Hij ligt ook 4 centimeter lager. Om maar te zeggen: alles is aangepast aan de prestaties van de motor.

Op het eerste gezicht lijkt alles aanwezig om ‘petrolheads’ van de nodige dosis sensaties te voorzien. Dat is ook de eerste indruk terwijl we naar een rustiger plek rijden om de Trackhawk aan de tand te voelen. De compressor fluit gemeen, boven de V8 uit zelfs, wat meteen enkele rillingen over je rug jaagt. Even het gaspedaal indrukken om te zien? Oooooh ja, dat gaat hier verdomd goed vooruit.

Maar eigenlijk

Alleen, hoe langer we achter het stuur zitten, hoe meer we denken: ‘nee, echt waar…’ Want 700 pk of niet, aan de wetten van de fysica ontsnap je niet. Om te beginnen bevindt je kont zich in de deze auto op een plaats waar je hoofd steekt in een sportwagen met 700 pk, denk McLaren of Ferrari. Hierdoor krijg je minder snelheidsgevoel. Veel minder… het is eigenlijk niet eens echt indrukwekkend.

Vervolgens mag Jeep dan wel verbluffend goed werk geleverd hebben met deze ophanging om de Grand Cherokee Trackhawk een uitmuntende wegligging te bezorgen, alleen: geen moment slaagt hij erin te verhullen dat hij bijna 2,5 ton weegt. Een sportwagen daagt met gemak de fysica uit, hier voel je dat de auto permanent in duel ligt met diezelfde fysica. Dat wordt het zwaarst benadrukt wanneer er moet worden vertraagd. Je beschikt in het rempedaal niet over de noodzakelijke precisie waarop je denkt recht te hebben. Al zeker niet wanneer je de motor nog niet eens echt op de proef stelt.

Allemaal dezelfde

We willen hierbij benadrukken dat al die sportieve SUV’s in hetzelfde bedje ziek zijn. Wat we merken in de Jeep Grand Cherokee Trackhawk geldt ook voor de M-SUV’s van BMW, de AMG-SUV’s van Mercede en de SVR’s van Range Rover. Eerst ben je onder de indruk hoe hard een pk-bom in SUV-formaat van 2,5 ton wel weet uit te halen, maar na een tijdje realiseer je je dat het gewoon onzin is. Als autoliefhebber kan je houden van een echte 4x4 die indruk maakt in het terreinwerk, zoals de Grand Cherokee dat kan, of van een sportwagen. Maar wanneer beide werelden elkaar treffen, dan ontstaat er niets goed. Chocolade en oesters, dat is geen geslaagd huwelijk.

En dus, voor het eerst hier maar vast niet voor het laatst, doen we een oproep om te stoppen met deze onzin. Deze auto’s zijn koren op de molen van de anti-auto-lobby. Bovendien voegen die ‘sportieve’ SUV’s niets toe aan wat we sportieve sensaties zouden noemen. Integendeel, voor een beetje een sportliefhebber zijn ze de nagel aan diens doodskist.